terça-feira, fevereiro 22, 2005

Enterro

Onte a mañá acudín a un enterro, coma sempre agardei fora da capela pero a megafonía existente no tanatorio espallaba a tediosa voz do cura por tódalas dependencias. Facía tempo que non oía a ningún deles mais o discurso non cambiou nadiña. A mesma ladaíña de sempre: xuízo final, vida eterna, morte, acougo, resurrección, podremia....
Iso si, supoño que o mais que probábel peche dos tetos do estado que pretende o do mal talante para eles recomendoulles apertar o cinto e así antes da comuñón o pater pediu que erguesen a man os que ían comulgar non fora a ser que gastara de máis, as hostias deben estar a prezo de caviar beluga. Asemade espetoulles a tódolos asistentes, familiares da finada incluídos, que na ultima recolecta na parroquia o domingo pasado para os esfameados do terceiro mundo, tocaron a 13 céntimos, 13 céntimos repetiu varias veces, por fregués.
En fin, está é a igrexa dos probes, das mulleres, dos homosexuais, das adolescentes preñadas, dos marxinados, dos nenos acosados nos refectorios, dos afectados pola SIDA dos profesores de relixión discriminados ...

quinta-feira, fevereiro 17, 2005

Para M. 14/2/05

Este foi o meu -e de Neruda tamén os dous primeiros versos- agasallo do pasado día catorce para M.

Quero facer contigo
o que a primaveira fai coas cerdeiras

Ouveo nos recantos do quinteiro,
nos carreiros enleo na silveira
brinco cómaros, arrós e valos,
son o vento rufo do desexo
que adoecido te arela entre gamallos,
o voraz remuíño do desxeo
que chouteiro te procura no regueiro,
son o heraldo da morna nova
ao que do teu corpo as pólas baldeiras
saúdan ledas e cantareiras.

Zoo na celeste e cinsenta bóveda,
cuspo dende o píncaro dos ceos,
a túa lene carapela apalpo e lambo,
son o afouto orballo da loucura
que cingue as túas feituras curvas
e na luzada son o férido resío
que esvara en bagoas polas túas nádegas,
onde umbelados abrochan os acios brancos
que me zugan gorentoso para a medra
das túas vermellas e estivais alxemas.

E cando o inverno arneiro torne
e puxe nos teus peitos o leite acre,
o teu ventre mol será
a feble testemuña do noso encontro feraz.

Quero facer contigo
o que a primaveira fai coas cerdeiras.