quinta-feira, março 03, 2005

American way of life

Un cativo de dez anos, repito de dez anos, matou a unha compañeira de escola loura e da súa mesma idade para quitarlle a súa nova bicicleta de cor rosa e despois entretívose xogando co seu cadavre, co seu sexo temperán e cos seus piterpanes de la antes de enterrala coas súas pequenas mans nunha touza fría e silandeira onde a atopou arrepiado un dos seus mestres tras días de infrutuosa e angustiosa busca por toda a vila e os seus arredores, berrando o seu nome a través de outeiros, fragas, prados, regatos, e penedos.
Un, dous, tres.
Namentres debuxaba con lapis de cores fermosos corazóns do vermello amor que nunca recibira e felices familias en casas con xardín e barbacoa nas que xamais vivira o neno permanecía impasíbel perdido nas avesías calellas do seu entendemento e non respondía aos experimentados axentes da orde que apoucados o interrogaban baixo a atenta ollada das autoridades, o shériff, o alcalde e o fiscal do distrito, que acochadas tralo espello protector e ante o seu sinistro mutismo mandaron chamar polo máis senlleiro especialista nas reviradas mentes dos asasinos psicópatas ou psicóticos e demais refugallos humanos levedados na linfa encetada dunha sociedade enferma .
Catro, cinco, seis.
O psicanalista concluíu que non era xordomudo e que o seu silencio ou era voluntario, estrataxema que de nada lle serviría para evitar todo o peso da lei e da cega xustiza, ou debíase a un shock traumático consecuencia do seu infando crime. Tampouco os esnaquizados pais da nena que procuraban respostas, nin os sensacionalistas medios de comunicación que cubriron o tráxico suceso, nin os doce bos e honrados cidadáns que sen piedade o declararon culpábel, nin o novo avogado de oficio que o mal defendeu, nin o autoritario xuíz que o condenou a pena capital, nin o gobernador republicano talvez demócrata que non lla conmutou oíron a súa voz, nin explicación nin razón nin xustificación, se é que a pode haber para tanta maldade, para tanta perversidade.
Sete, oito, nove
Moito tempo antes todos eles, os compañeiros, os mestres, os medios de comunicación, as forzas da orde, o psicanalista, as autoridades, o shériff, o alcalde e o fiscal do distrito, os cidadáns, o xuíz e o gobernador permaneceran xordos ante os seus berros e saloucos de terror e suplicio cando o lobishome lúbrico do conto entraba pola noitiña no gótico cuarto dos seus pesadelos infantís. Como mudos ficaron tamén os que ao abrente dese derradeiro día no exterior da penitenciaría estatal baixo a chuvieira tépeda da primavera que amortecía a chama das candeas e dos cirios protestaban, choraban e pregaban a ese deus inmisericorde pola perda da súa ánima calada e soitaria.
Dez.

Sem comentários: