Un fondo laio rachou esta madrugada a escuridade da fraga e esta mañanciña as augas do Eume, do seu río, do meu río, do río de tantos, baixaban toldadas de loito e os peixes entoaban un sentido pranto.
O gardador das fontes máis lonxanas, aquel que nos aprendeu no segredo das choivas do pasado, partiu e un anaco noso foi canda el.
.jpg)
Sem comentários:
Enviar um comentário