Amar os libros

Estes vinte letraferidos que se xuntaron para salvar unha librería madrileña de barrio deberían ser un exemplo para todos nós e merecedores, dende logo, do Premio Nacional de Fomento da Lectura deste ano. Moitas beizóns para eles e sorte na súa nova andaina como libreiros vocacionais.

O vagón

E por fin chegou o día. Este venres estreamos. Despois de meses de ensaios os monstros están preparados para saíren ao escenario e representar a adaptación libre dos meus Rinocerontes e quimeras. Teño un reparto de luxo, un decorado marabilloso pintado por Ramón Trigo, un fermoso vestiario cosido polas arrepiantes nais dos monstros, unhas escintilantes luces e unha música poderosa de Steve Reich, Raymond Scott e Rodrigo Leao. Só falla a acústica do ximnasio.
Agardo que falen máis devagar e non se poñan nerviosos diante do seu publico, hoxe no ensaio xeral bordárono.
Grazas a Iago-Balote, a Ainoa-Nenaxirafa, a Lucas-Nenopingüín, a Mar-Nenapaxaro, a Laura-Nenaimán e a Maria-Lucia-Nenasiamesas.
E como din os cómicos: moita merda.

Aviso de Navegantes

Hoxe luns día 11 de xuño falarei con Manolo Romón e con algúns dos intregrantes do colectivo de novo circo Pista Catro no programa Libro Aberto da Galega. Así que se tedes algún interese alí vos agardo.

Autopsia

Encéfalo: 1.650 gr.
Corazón: 450 gr.
Pulmóns: 640 gr. o esquerdo e 620 gr. o dereito.
Fígado: 1.720 gr.
Bazo: 100 gr.
Riles: 120 gr. o dereito e 180 gr. o esquerdo.

(Somos o que somos e máis nada)

A sorte do cítricos

Non sei de onde vén. Lixeira, baixa pola Gran Vía. cobregueando por dirección contraria entre o tráfico incesante no que os condutores homicidas non se decatan da súa presenza. Supera a encrucillada coa rúa Luis Braille e segue a súa atolada carreira. Eu persígoa correndo pola beirarrúa, tratando de non perdela de vista e marabillado pola súa fuxida suicida. Na intersección con María Berdiales, a piques está de rematar baixo a roda dunha motocicleta kamikaze, pero no derradeiro instante, con habilidade, sálvase. Chega agora o momento máis perigoso da súa travesía: a conxestionada encrucillada con Urzaiz. Nela describe unha curva moi aberta, tratando de evitar aos automóbiles, pero aínda así remata esmagada baixo as rodas dun vitrasa.

Non me entristezco, tentouno, teimuda, e non o conseguiu. Sei que non sufriu e morreu feliz e libre.

Supoño que desesperada, a laranxa, procuraba entre o asfalto por una anaquiño de terra onde podrecer para sempre e devolverlle algo do que esta lle dera cando aínda era un agromo.