quarta-feira, novembro 30, 2005

VIII PREMIO DE POESIA CONCELLO DE CARRAL

Un xurado composto por Xurxo Alonso, gañador da edición anterior, Cesareo Sánchez Iglesias e Miguel Anxo Fernán Bello tivo a ben concederme o devandito premio polo meu poemario Cartas do terceiro día, aos que aproveito para darlles as grazas. A obra será publicada por Espiral Maior o próximo ano.
O premio farase entrega nun acto a celebra o vindeiro días 2 de decembro as oito da tarde na Biblioteca da Casa de Cultura do Concello de Carral. Quedades convidados
Déixovos un adianto aquí abaixo do poema co que comeza a obra. Pode soar un chisco pretensioso pero trátase duna poemario narrativo con forma epistolar e ambientado na China e na escrava vida das súas mulleres labregas. Supoño que ata Jaureguizar que non le poesía atreverase con el.

Cartas do terceiro día

Miña filla:

Jinzhu
era o alcume de miña avoa,
Xinhuai
era o de miña nai,
elas e as demais labregas
da prefectura de Jiang Yong,
Provincia de Hunam,
que sabían da súa nacencia e serventía,
xamais souberon ler ou escribir en han
nin os seus nomes
nin os de seus fillos
nin os dos paxaros
que brincaban nas leiras,
emporiso ensináronme
na súa secreta linguaxe
o pouco que sabían,
o pouco que eu tamén sei
e que agora quero entregarche
nestas cartas que escribo coas túas irmás
na terceira xornada de convite e rexouba
dende o teu casorio arranxado
polo alcoviteiro da aldea
co teu pai e a familia dese prea
co que ves de casar.

Robinson Crusoe

Hoxe as nove cuarto da mañá co coche avariado no medio da rotonda de Bouzas namentres os condutores dos automóbiles, dos camións e das furgonetas que pasaban chamábanme de todo e lembrábanse da miña nai sentinme o home máis só da terra, un autentico náufrago neste mundo infame que nos arrodea.

terça-feira, novembro 29, 2005

Aniversario

Con esta son cen as alfaias que puxen neste estoxo de bitios. Grazas a Menchu e aos meus fillos Lucas e Zoe, moito da nosa vida fica aquí agochado xa para sempre. Grazas tamén a tod@s @s que o abriron e o leron de vagar e compartiron as súas verbas comigo. A Dasman que foi o primeiro e a Náufrago e a Chus –que onte tivo a seu fillo Carlos- polos seus azos, e tamén a Kavafinho, Jaureguizar, Brétemas, Martin, Ian, María, Veloso, Kamikaze, Peke, AQUI, Lauradinha, Derrota, Torredebabel, Hojasdehierba, Máis Alá, Cau, Ababoro, Flordelis, Edu, Henrique, Tío Pepin, Remolca, Tedhead, Xose Luis Mosquera, Samo, Lola, Cfeijoo, Adelita, Esqueleta, Vilarón, Pedro, Nono, Paimiño, Maohi, Blondie, Opaco, Venres, Alejandro Fedorento, Pablo, Sonia, Bartolomeu Lourenço e a tod@s @s anonymus. Beizóns a tod@s.

segunda-feira, novembro 28, 2005

Os chineses son lusistas...

Esta é a conclusión a que chego despois dunha batida por distintos bazares de todo a 1 €. Merco distintas axendas do próximo ano e todas elas veñen en: castelán, inglés, catalán, euskera e portugués. O dito ou son lusistas...ou a pesares da morea que son non teñen nin un filólogo galego. :-)

Nota: Pareceumo a min ou o artigo de hoxe na Voz sobre a invsión chinesa ten certo cheiro xenófobo.

sexta-feira, novembro 25, 2005

Contra a violencia de xénero

Cando vexo a meu fillo de cinco anos xogar coa súa cociña ou mudar un cueiro a un boneco ou axudarme a pasalo aspirador os domingos pola mañá, ou a súa irmá de dezaseis meses xogar cos coches ou cos actión man, sei que ese é o camiño. Educar en igualdade.

Manifestación

Onde andaba a popular Elisa Nogueira co seu vizoso pelexo e o seu bolsiño inglés cando os galegos manifestábanse contra a incompetencia e as mentiras do chapapote ou contra unha guerra ilegal?

quinta-feira, novembro 24, 2005

FAKTORIA

Presentouse o martes no Verbum esta nova editorial cun proxecto moderno de LIX e a intención de cubrir algúns dos grandes ocos do mercado editorial galego: BD, libros ilustrados para adultos, libros de arte. Os seus dous primeiros e atractivos lanzamentos un Bestiario, e un libro do pintor e ilustrador Ramón Trigo. A presentación modélica, música en directo, intervención ao vivo do artista e cun gravado seu de agasallo,. Ao día seguinte no diario local nin unha soa referencia ao acto nas páxinas de sociedade e cultura, onde se destacaba o quinto centenario da Garda Suíza.
Nota: por que en todos este actos recorrese sempre a música clásica ? é que o resto das músicas non dan verniz cultural ? non houbera quedado mellor nun proxecto para moz@s que se define coma moderno un caixa de ritmos ou unhas percusións ou un dillei ?.

quarta-feira, novembro 23, 2005

Mª Vitoria Moreno

Onte cando comezaba a reunión da ANPA que presido da escola do meu fillo unha nai fuxiu de malas maneiras en canto empecei a falar en galego. Xa nunha anterior reunión queixárase de que as nosos comunicados e os da escola estivesen en galego, engadiu ademais que dun tempo a esta parte a nosa lingua inzarase por tódolos recunchos, recoñezo que me puxen un chisco borde cando lle respondín. A nai en cuestión non é galega pero leva na nosa terra máis de quince anos. Ben isto a conta do feito de que onte finou Mª Vitoria Moreno, estremeña de Valencia de Alcántara que pese a principiar a súa carreira literaria en castelán pasouse logo a galego, comprometéndose fondamente coa nosa terra e a nosa lingua nuns tempos en que non era doado. Vaia este post en homenaxe ao seu exemplo de muller comprometida coa nosa lingua.

terça-feira, novembro 22, 2005

Ámote

Fai vinte anos prometerámonos que pasase o que pasase, vasos escachados e batedores, atopariámonos diante do vello cárcere, despois xulgado e agora museo, para saber das nosas vidas. Hoxe é o día, 22 de novembro. Esperto moi cedo co renxer dos meus ósos e óllote durmida ao meu carón. Achégome ao teu corpo e prémoo forte cos meus brazos e acompaso a miña respiración coa túa de húmida serea durmida. Volvo durmir. Non é necesario que acuda a cita. As nosas vidas son unha. Vasos escachados e batedores.

segunda-feira, novembro 21, 2005

¡ Franco, Franco, Franco !

Hai que ter memoria, coñecela nosa historia para non repetila. Calquera rapaz@ nov@ que onte abrise a Voz polo medio e medio levaríase a simpática imaxe dun vello ditador con meigallo, gran arquitecto, galeguista - o que hai que oír- e amante do mar, detallista, que non dicía tacos, de grande resistencia física e urinaria, e con moito sangue frío. Da represión física, moral e intelectual, dos mortos, da delación coma sistema de vida, da tortura sistemática non se dicía nin unha palabra. E o perigo que ten reducila historia a mera anécdota.

sexta-feira, novembro 18, 2005

Un mundo de xente incompleta

Estraño á parte de min que deixei atrás. Sei, que no revirado camiño que todos percorremos sen ollarnos gañei moitas outras cousas. Que son outro, nin mellor nin peor, pero outro. Pero ás veces boto en falta a aqueloutro: ao famento que se ía comelo destiño a trabadas, ao viaxeiro soitario que ía facelo coast to coast pola vella autoestrada 66, ao editor daquela Lesmia que ía remexer os alicerces da poesía galega dos 90 e hoxe esmorece nun arquivo do vello ordenador. Volvinme previsíbel, sei por adiantado cada paso que vou dar e o ronsel das miñas pegadas na area da praia e unha infinita liña recta que as ondas non son quen de borrar.
Isto pásame por matinar un outonizo domingo pola mañá oíndo vellos temas dos Planetas.

quarta-feira, novembro 16, 2005

Blogs na Voz

Subscribo verba por verba o que di Martin Pawley no seu post de onte (Non poño enlace porque coma gutemberiano reciclado isto do hipertexto supera as miñas escasas habelencias informáticas) sobre o especial sobre os blogues no Culturas da Voz do sábado, incluído o do vehemente artigo de Mr. Wind.
Eu mesmo coma blogueiro citado sentín un chisco de vergoña ante a ausencia dalgúns dos meus favoritos e doutros veteranos do blogomillo.

terça-feira, novembro 15, 2005

Gueto

Dicían onte na Voz que meus fillos están a crecer nun gueto. Pois eu alégrome de que así sexa. Crecen nun barrio onde as xilabas, os bubus de cores e as gravatas confúndense nas rúas. Rúas onde aínda oio cantar o galo e ouvear os cans tódalas mañás cedo. Mañás nas levo á escola pública a meu fillo chimpando pucharcas e lameiras polas corredoiras. Escola onde comparte as horas de lecer con rostros e voces que veñen da ribeira do Soungrougrou e das chairas da pampa e da noite esquecida dos cíngaros. Rostros e voces de terras tan afastadas e tan pretas á vez.
Estes son os territorios da súa infancia e agardo que algún día, pasados os anos, cando se lembre deles, o faga con cariño e se lle aparezan coma tesouros o rebumbio das augas toldadas do Soungrougrou, a beleza infinda dos ceos austrais ou a máxica e eterna cacharela cigana. Rostros, voces e terras.

segunda-feira, novembro 14, 2005

Hoxe síntome algo máis ledo...

Ao final o sangue non chegou ao río. As frustradas mestras da escola do meu fillo (tres para corenta nenos dos tres cursos de infantil, esta ano teñen unha de apoio na area de linguaxe) utilizaron o do consello disciplinar coma derradeira arma para obter unha resposta da Admón. (ao que hai que chegar) despois de tres meses petando nas portas da Delegación e de Menores, e abofé que a acadaron. O rapaz non será expulsado e unha mestra de apoio específica acudirá a escola e farase un seguimento de preto do mesmo e do seu desenrolo nunha comisión especifica de profesionais.
O sorprendente do caso é que este rapaz ten catro anos, polo tanto o ano pasado xa estivo noutra escola, ao parecer privada pagada pola Admón., o que fixeron con el e cos seus problemas non se sabe, pois dende logo non agromaron este ano.
Senón chega a ser pola preocupación e interese mostrado polas súas mestras deste curso non sei o que tería pasado...
O sistema dende logo ten innumerábeis eivas pero ás veces, grazas aos que traballan nel, consegue resultados. Parabéns para elas e para todos aqueles outros que loitan na primeira liña de combate da guerra máis importante de calquera sociedade, a da educación e o ensino.

sexta-feira, novembro 11, 2005

Hoxe síntome triste...

Hoxe as dúas na escola do meu fillo celebrárase un consello disciplinar para expulsar a un rapaz de catro anos, repito de catro anos. As mestras e a orientadora despois de meses loitando séntense frustradas pero cren que é o mellor para integridade física e psíquica do rapaz, delas mesmas, algunha xa resultou mancada, e dos demais rapaces. En que sociedade vivimos na que un rapaz de catro anos ten que ser expulsado da escola?. Eu coma pai e cidadán síntome triste e arrepiado.
Namentres mañá o sector fundamentalista do proselitismo católico manifestarase en Madrid en defensa das prebendas dos seus colexios concertados e das súas clases de relixión que pagamos todos.
Penso carraxento que nas rúas do centro, non só dos arrabaldes, dalgunhas cidades deste país deberían tamén arder algúns vehículos de alta gama, para ver se alomenos as súas lapas purificadoras fan mudar algo as cousas.
O dito, hoxe síntome triste e arrepiado e alporizado...


PP. Mañá o Culturas da Voz adica a portada ao blogomillo, entre a literatura e o cotilleo titulan. Agardemos a lelo e non prexulguemos.

quinta-feira, novembro 10, 2005

Herba Moura

Dada a práctica unanimidade da crítica galega en bendicir cos seus parabéns o ultimo premio xerais, circunstancia que eu entendo sintomática de certas disfuncións do noso sistema literario, paso deseguido a exercer de humilde lector de tal obra e especialmente das súas críticas, non sen antes salientar os azos da autora de emprender tan ambiciosa aínda que para min falida obra.
Destacaron a maioría das críticas o “exotismo” da novela pola súa xeografía e identidade dos seus protagonistas: 1ª eiva do sistema, os autores galegos son pouco viaxados, óllanse moito o embigo e cando alguén sae alén do Padornelo fican abraiados.
Outra chegou a falar de novela intelectual: 2ª eiva do sistema, os autores galegos son pouco lidos, supoño que tanto corrixir exames déixalles pouco tempo para cultivarse.
En todas falouse da extensión da novela como mérito: 3ª eiva do sistema, os autores galegos son lebres, debendo mudar axiña en corredores de fondo.
Tamén salientaron a súa orixinal e fragmentaria estrutura: 4ª eiva do sistema, os autores galegos arriscan pouco e aínda non se achegaron a posmodernidade (hai notábeis excepcións), pois non saíron da sotacabaloerei da clásica estrutura cronolóxico-lineal da novela.
Todas en fin destacaron tamén o seu cansiño discurso feminista: 5ª eiva do sistema, a maioría dos críticos coma homes non son quen de reprobar literariamente tal feito por medo a que os tachen de machistas.

quarta-feira, novembro 09, 2005

O fillo secreto de Ray Carver

O fillo secreto de Ray Carver habita e camiña entre nós.
O fillo secreto de Ray Carver fainos ollar máis alá do que vemos, nos avesíos recunchos do cotiá.
O fillo secreto de Ray Carver escribiu as trece alfaias trece que compoñen esa marabilla que é Esperando ao inimigo.
O fillo secreto de Ray Carver é autor das 12 maxistrais páxinas desa obra mestra do relato que é Os Adler.
O fillo secreto de Ray Carver non malgasta as verbas, coa precisión dun ourive as engasta no demoledor fío do relato sen que nos decatemos.
O fillo secreto de Ray Carver de nacer nos USA xa tería cadeira nunha das súas máis senlleiras universidades e os novos ateigarían o seu taller literario.
O fillo secreto de Ray Carver chámase Gonzalo Calcedo Juanes.

terça-feira, novembro 08, 2005

Vacas e vinilos

Este domingo pola tarde ollaba o documental sobre Pucho Boedo que gravei da TVG o sábado cando meu fillo de cinco anos abraiado exclamou ¡QUE CD MÁIS GRANDE! ao ver no televisor un LP. Eu, sinceramente, quedei avergoñado, e coa culpa proéndome fun ao armario e saquei o vello prato e os discos e dinlle unha lección de arqueoloxía analóxico musical. O trebello gustoulle e pasamos a tarde pinchando unha ecléctica selección de vellos LPs e singles, de cando en vez o pícaro mudáballes a velocidade e ría a cachón coas voces distorsionadas namentres eu melancólico afundíame nos sons dun pasado case esquecido.
Soaba The Cure mentres el chimpaba no sofá e pensei en cantos nenos do seu curso virían un prato e terían nas súas mans un vinilo. Seguramente tantos como os que viran muxir a unha vaca na corte.

segunda-feira, novembro 07, 2005

Porque Xesús Aloso Montero non coñece a María Yañez ?

E eu engado: e tampouco moitos editores galegos (EG) . Entendo que é sintomático a posición da maioría dos EG fronte aos blogues e a rede, ou desprezo ou descoñecemento. Como exemplo o de unha histórica editorial galega que nin sequera ten páxina web onde consultar o seu catálogo ou a súa incapacidade de usala rede sequera como soporte promocional das súas novidades, foros cos autores ou blogues, etc.
Dos dous días de simposio en SDC varias conclusións:
1ª A presenza entre o público de máis blogueiros que editores.
2ª O medo que esperta nos EG a ausencia da súa egrexia figura canonizadora nos contidos pendurados da rede.
3ª A única proposta de futuro editorial, xa presente, a de María e as súas Edicións da Rotonda. Parabéns e sorte.
4ª A lucidez dos blogueiros presentes na mesa redonda. Os seus análises e propostas foron do mellor.
5ª A posibilidade de saudar e poñer faces a algúns dos meus blogueiros favoritos, Uxía, Xabier, Oscar e María.
6º A verbas do meu benquerido sensei náufrago. Grazas.
7ª Coñecer e comer con Jaureguizar e Camilo e a conversa sobre literatura e vida literaria que diría Marsé.
8ª A organización e o marco onde se desenrolou a carón das centenarias e silandeiras pedras do Obradoiro.
9ª O interese e a capacidade de análise de Brétemas nos temas debatidos. E dous poucos EG aos que parece que non lle vai pillar o touro.

quarta-feira, novembro 02, 2005

O libro e as novas tecnoloxías

Voume de simposio a SDC mañá e o venres a oir e a polemizar con luminarias coma Jaureguizar e Francisco Castro. O luns coméntovos.