Gueto

Dicían onte na Voz que meus fillos están a crecer nun gueto. Pois eu alégrome de que así sexa. Crecen nun barrio onde as xilabas, os bubus de cores e as gravatas confúndense nas rúas. Rúas onde aínda oio cantar o galo e ouvear os cans tódalas mañás cedo. Mañás nas levo á escola pública a meu fillo chimpando pucharcas e lameiras polas corredoiras. Escola onde comparte as horas de lecer con rostros e voces que veñen da ribeira do Soungrougrou e das chairas da pampa e da noite esquecida dos cíngaros. Rostros e voces de terras tan afastadas e tan pretas á vez.
Estes son os territorios da súa infancia e agardo que algún día, pasados os anos, cando se lembre deles, o faga con cariño e se lle aparezan coma tesouros o rebumbio das augas toldadas do Soungrougrou, a beleza infinda dos ceos austrais ou a máxica e eterna cacharela cigana. Rostros, voces e terras.