Este domingo pola tarde ollaba o documental sobre Pucho Boedo que gravei da TVG o sábado cando meu fillo de cinco anos abraiado exclamou ¡QUE CD MÁIS GRANDE! ao ver no televisor un LP. Eu, sinceramente, quedei avergoñado, e coa culpa proéndome fun ao armario e saquei o vello prato e os discos e dinlle unha lección de arqueoloxía analóxico musical. O trebello gustoulle e pasamos a tarde pinchando unha ecléctica selección de vellos LPs e singles, de cando en vez o pícaro mudáballes a velocidade e ría a cachón coas voces distorsionadas namentres eu melancólico afundíame nos sons dun pasado case esquecido.
Soaba The Cure mentres el chimpaba no sofá e pensei en cantos nenos do seu curso virían un prato e terían nas súas mans un vinilo. Seguramente tantos como os que viran muxir a unha vaca na corte.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
.jpg)
6 comentários:
...e mira que escoitar un disco de The Cure baixo de revolucións debe ser unha cousa ben sinistra!!
E aínda foi bo que non estivesen raiados os discos ou a agulla en mal estado.
Ei, The Cure, que marabilla...
Dúas cuestións: aquí onde me tes declárome fan incondicional de Pucho Boedo, alá onde estea. Súmome ás propostas para que algún ano destes se lle dedique o Día das Letras Galegas.
Segundo asunto: fixéchesme lembrar unha anécdota da miña prehistoria persoal. Xa van alá uns quince anos dun programiña de pretensións literarios que fixen en Radio ECCA, xunto a algúns amigos marabillosos (entre eles Laura Caveiro, á que saúdo para o caso de que lea estas liñas). Nunha daquelas sesións literario-trapalleiras, a Antonio Rey e a min ocorréusenos unha maldade. Inventamos unha cantante galega, Dolores Bidueira, investigadora da nosa cultura e vocalista de singulares condicións. Fixémoslle unha suposta biografía, esaxeramos todo o que puidemos e, ao final, puxemos con veneración un disco seu. Era a cántiga "Amoriños collín", de Amancio Prada, pero a 45 revolucións por minuto. Se tes a man algún disco do xenial berciano, fai a proba. Poderás escoitar a auténtica e xenuína Dolores Bidueira. Un saúdo.
velaquí un temperamento romántico, si señor :-P e mais olle qué bo para o seu neno, ter un mundo que descubrir e alguén que poida ensinarllo ;-)
Enviar um comentário