As contas do leiteiro electoral

Tras os resultados de onte, unhas breves reflexións en clave local:

1ª Que na cidade con máis peso social e industrial do noso país a candidata popular quede a tan só 2.800 sufraxios da maioría absoluta dá moito que pensar e máis debería darlle a socialistas e nacionalistas sobre as súas políticas e candidatos nestas cidade nos últimos anos. A mágoa é que non farán autocrítica ningunha, pois xa andan a repartir o gorentoso pastel que paparán durante os vindeiros catro anos.

2ª Que onte 100.000 vigueses, eu inluído, nin se achegaran polos colexios electorais para depositar o seu prezado voto e sintomático do estado anímico desta cidade e debería levar a todos os grupos políticos a unha fonda reflexiódn sobre as súas estratexias de participación cidadá. Tampouco farán esta reflexión poios estánse a converter en grandes monstros oligárquicos e burocráticos cada día que pasa máis lonxe das rúas.

Yuyu! Yuyu! Yuyu!

O que mais me chama a atención dos traballadores do naval que estes días campan as súas anchas polas rúas da cidade non é a queima dos colectores do lixo, levan mais de 200 e seica xa tocamos a un euro por cidadán para a súa reposición. Nin son os constantes atascos e cortes de trafico que teñen paralizada a cidade polas mañás. Nin e a neurótica reacción da Alcaldesa e candidata popular botándolle culpa da algarada ao BNG. Nin o intolerable asalto a sede da Xunta con queima de expedientes administrativos, xa irrecuperables, de moitos vigueses. Nin a boca pequena dos representantes sindicais a hora de condenar os incidentes.
Non, o que mais me chama a atención e evidente perda por parte da clase traballadora do seu histórico sentido da estética. As rúas de Vigo levan días inzadas dunhas pavorosas e carísimas vacas de poliuretano, supostamente decoradas por uns ¿artistas?. Pois ben, en todas estas xornadas de reivindicativa protesta non ardeu nin o rabo de ningunha delas. O dito, a clase traballadora está a perder o gusto, ou iso ou as vacas xa acadaron o estatus definitivo de animal totémico da nosa cultura e perante elas, aínda que sexan falsas, os folgistas berran aquilo de Yuyu! Yuyu! Yuyu! que tantas veces oímos de cativos aos indixenas nos filmes de Tarzán.

Yo vivía en el fin del mundo

O meu amigo Ramón Trigo, un dos mellores ilustradores e pintores cos que contamos no país, proclamouse hai uns días por unanimidade do xuri gañador do II Concurso Internacional Álbum Infantil Biblioteca Cabildo de Gran Canaria, certame promovido tamén pola editorial Edelvives. Fíxoo coa obra que leva o título deste post. Agardo que este éxito non impida que algún día colaboremos xuntos.

O meu Sari naceu no seu estudio no mes de agosto de 2005. Mentres el pintaba os cadros para unha exposición, eu escribía estomballado no sofá. Sempre pensei que el me trasnmitira un chisca da súa forza creativa e do seu xenio.

Moitos parabéns.

Recensións

Recoñezo que teño as fazulas encarnadas como dúas reientas ante as críticas de Martin, Ferreiro e Isabel Soto do meu Rinocerontes. Non sei se tanta unanimidade será boa. De todos os xeitos grazas a eles pola súa xenerosidade e tamén por descubrirme algunhas ideas ou reflexións que estaban no meu libro e que eu ignoraba.

Engadir amais que son un privilexiado pois polo de agora escribo o que me peta e teño un editor, Ignacio Chao, que mo publica e coida cuns mecos polos que sempre lle estarei agradecido.

Todo isto dáme azos para seguir adiante na miña andaina, pois tiña as miñas dúbidas sobre a recepción que podia ter esta novela tras o Sari.

No Culturgal

Este sábado día 12 de maio presentarei as 16.00 horas a miña novela Rinocerontes e quimeras, no Culturgal, Espazo: Café literario, na compaña do meu benquerido editor Ignacio Chao e do imprescindible Mr. Pawley que tiveron a ben acompñarme nesta nova andaina narrativa.

Aniversario en Carral

Este sábado día 5 de maio anderei polo Concello de Carral participando nos actos de celebración do Décimo Aniversario do seu Premio de Poesía, que coa súa habitual dilixencia organizou o seu técnico de cultura Carlos Lorenzo e ao que amblemente me convidaron.

Por se alguén se anima aí tedes o programa.