A Axencia

Nunha mesa do Dezaseis catro rapaces discuten acaloradamente da ópera prima dun novo narrador galego que ven de e saír do prelo hai unhas semanas. A conversa, con argumentos a favor e en contra da obra, estendese ata a sobremesa. Ás veces soben o seu ton de voz o que provoca que todos no comedor saiban do que falan. Unhas mesas máis alá o redactor da sección de cultura dun xornal local decátase da lea literaria e toma nota no seu caderniño, e o derradeiro xornalista galego que aínda non se pasou ás novas tecnoloxías, do autor e do libro de marras. Uns días despois sacará unha recensión no seu diario ao que se unirá tamén a fin de semana seguinte o xornal da competencia, que non pode ser menos, con entrevista ao autor incluída.
O redactor mentres o programa cultural sae ao aire polos altofalantes entretense visitando as bitácoras e os foros literarios a ver que se coce. Hai unha boa polémica armada a conta da primeira novela dun novo narrador galego que non coñecía, ata cincuenta e dous comentarios chegou a contar nun foro. Cando remata o programa achégase ao seu director e coméntalle o asunto. A semana seguinte o autor é entrevistada na radio e uns días despois aparece tamén no programa de libros da televisión pública.
Na Axencia están que dan botes. A promoción saíulles redonda e case sen gastos. Un convite para comer a catro estudantes de filoloxía que deberían reproducir o guión previamente redactado e uns euros que lles cobrou un estudante de informática por deixar unha enxurrada de comentarios nas bitácoras e foros baixo diversos alcuños.

(Isto que remato de contar é un magnífico exemplo das denominadas ESP, estratexias subliminais de promoción. Pode ser ficción ou non. Iso xa é decisión vosa)