Fachinelos

Remato un traballo cedo en Vilagarcía e sorpréndome conducindo pola vella estrada en dirección á casa dos vellos. Hai uns días miña tía xubilouse e a taberna e tenda aberta dende 1918, primeiro coma Ultramarinos Carmiña e despois coma Ultramarinos Calveiro cando miña avoa casou co meu avó, pechou para sempre. A ela atópoa onde toda a vida, detrás da barra, sentada nun tallo alto lendo unha noveliña desas do oeste que tanto lle gustan.
Falamos uns intres. Cóntame que onte, despois de vinte anos, foi de novo ao cine. Dame uns ovos caseiros, unhas noces e unhas lambetadas para os nenos e despedímonos axiña.

De camiño á estrada nacional, paso polo camposanto. Creo que dende o primeiro cabodano non regresei. A igrexa fica pechada, séntome no adro e fumo. O agnus dei , que noutrora debuxara Castelao, segue no cumial da ousia. Un cartel na porta anuncia o funeral dun nonaxenario. As datas dos nichos dos vellos delatan o lixeiro paso do tempo que silandeiro nos consume.
As campas están cubertas de algo máis que carriza e herba piñeira: os gorentosos bolos de sangue da vella, o renault doce do vello co seu can acanenado a cabeza arreo, a taberna ateigada de mulleres para ver a primeira televisión da aldea, as nenos apañando os acios caídos baixo a parra na vendima, o día que cortaron a nosa nespereira da eira, os brados de rebeldía das vacas que se negan a subir ao camión da feira, unha batería de xoguete feita coas caixas de pimentón Jauja...os abertos fachinelos da memoria.