Para M. 14/2/05

Este foi o meu -e de Neruda tamén os dous primeiros versos- agasallo do pasado día catorce para M.

Quero facer contigo
o que a primaveira fai coas cerdeiras

Ouveo nos recantos do quinteiro,
nos carreiros enleo na silveira
brinco cómaros, arrós e valos,
son o vento rufo do desexo
que adoecido te arela entre gamallos,
o voraz remuíño do desxeo
que chouteiro te procura no regueiro,
son o heraldo da morna nova
ao que do teu corpo as pólas baldeiras
saúdan ledas e cantareiras.

Zoo na celeste e cinsenta bóveda,
cuspo dende o píncaro dos ceos,
a túa lene carapela apalpo e lambo,
son o afouto orballo da loucura
que cingue as túas feituras curvas
e na luzada son o férido resío
que esvara en bagoas polas túas nádegas,
onde umbelados abrochan os acios brancos
que me zugan gorentoso para a medra
das túas vermellas e estivais alxemas.

E cando o inverno arneiro torne
e puxe nos teus peitos o leite acre,
o teu ventre mol será
a feble testemuña do noso encontro feraz.

Quero facer contigo
o que a primaveira fai coas cerdeiras.