Da desfeita do Líbano, deses cincuenta e un náufragos rexeitados por todos durante unha semana para a nosa vergoña, da perda dun mundo rural que conformou a nosa identidade como país e que hoxe esmorece coma o remol dunha caharela. Pero non, teño que falar outra vez de OS LIBROS despois de catorce días de lectura e relectura compulsiva.
Podería poñerme pedante e falar de que estamos ante o feito máis senlleiro das nosas letras nos últimos tempos. De que estamos perante un macrotexto de referencia de múltiples rexistros e niveis de lectura, fronte a primeira obra narrativa realmente postmoderna da nosa literatura, por que non? fronte a GNG (Gran Novela Galega) que moitos agardaban cos coitelos na boca e agora fican calados e resinados ante a súa desmesura e mestría.Pero non, voume deixar levar pola emoción e as impresións de lector e nada máis.
O´Rivas, como Ariadna, desenguedella o seu nobelo e guíanos devagar por ese labirinto máxico da Coruña. Cidade-Babel. Cidade-Ostra. Cidade de espellos que reflicte nas rúas lousadas, nas augas da dársena, no ceo toldado, todos as súas voces, dos de vivos e de mortos, dos idos e vidos, dos que xamais marcharon e renunciaron á loita.
Mulleres que carrexan sobre as súas cabezas as maquinas de coser coas que o zurcir o pano da nosa memoria co fío invisíbel das lembranzas, das verbas dos gañadores e dos perdedores, das ignominias e das fazañas.
A forza dual das palabras, por un lado elixir polo outro veleno, que conforma e deforma aos homes e as mulleres.
O poder redentor dos libros, do sangue de tinta que a cachón verten no sumidoiro da historia.
A Curtis, Chelo Vidal, O Manobrador de Guindastres, Samso, Arturo da Silva, Casares Quiroga, Ren, Polca, Olinda, Dez, Leica, Ó, O Mergullador Fosforescente, Vitola, Catia, Gabriel, A rapza dos Xornais Manlle, Doutor Montevideo, Vidal, Avó Mairarí ... e a tantos e tantos outros: grazas, grazas, grazas.
Se algún día, neste tempo ignominioso que vivimos, alguén volvese queimar libros eu achegaríame a esa fogueira e queimaría as mans por salvar das lapas esta obra e a todas as voces, derrotas, arelas, renuncias e soños que nela se agochan. Pagaría a pena
Re-existencia
.jpg)
5 comentários:
Estaba agardando este post, si señor. O meu heino de poñer o venres, pero vostede xa sabe que compartimos entusiasmo por esta portentosa novela.
Como lectora de Manuel Rivas agardo a sentir esa intensa emoción que tí transmites cando lea a súa novela. Mais eu hoxe falaría dunha nena de tres anos en Gaza. Unha bomba queimou o libro enteiro da súa vida nun instante. Apurou un número máis para o reconto, para o debate político nacional e internacional, para bla bla bla ...
Umha aperta dende Ribeira.
Chus a beleza e a emoción que podemos atopar nas verbas dun libro, na musica, nun lenzo ou nun filme e a que nos ten que axudar a reconciliarnos co xénero humano, ese mesmo do que falas e que lanza bombas, mísiles, e mata nenos inocentes. A nosa capacidade artística e cultural e o único camiño de salvación que nos queda. Sempre fomos capaces do mellor e do peor, máis por moita carraxe que levemos dentro unha sinxela ollada a primeira metade do século vinte pode darnos algunha esperanza, pois semella que devagar, moi devagar, aprendemos. Ou non?
Martin agardo impaciente a túa recensión.
aínda vou pola páxina 50, e espero disfrutar tanto como vostede. biquiños!
Tes razón folerpa. O único que nos queda é a nosa capacidade cultural e artística. Mais o de aprender, aprender ... case imperceptíbel diría eu. Daría a conversa para moitos cafés.
Enviar um comentário