As afinidades electivas

Quizabes a calidade que mellor nos defina aos blogueiros sexa o desencanto. Ciclicamente, melancólicos, certificamos a nosa morte e redactamos o noso propio obituario.

Esmorecen os xornais en papel, disque tamén os libros, e agora a este ladaíña interminábel de cadáveres seica tamén hai que engadir o blogomillo. Asistimos ao noso velorio, soterrámonos e os máis crentes reencarnámonos nun perfil que din que nos define, pero que reduce as nosas vidas a unha listaxe de gustos e preferencias tan baleira coma esa soidade da que renegamos. Procuramos centos de amigos e agregámolos nese patio de rexoubas tan grande e solitario coma un deserto. Cada gran, un amigo. Todo eles collen nunha presada de area que cando nos decatemos esluirase entre os nosos dedos. Volvemos coleccionar cromos coma cando nenos; cambiámolos e durante un tempo vivimos coa ilusión de completar o álbum, que de seguro ficara nun recuncho poeirento.

Estamos en crise, si, mais a unión fai a forza. Concentrémonos, sumemos esforzos e recursos e conformemos un só equipo. Eu xa calcei as botas e partir de agora xogarei neste novo campo. Nuns días irei afacéndome e percorrerei a banda coma sempre.

O sitio do meu lecer

Marchou Antonio Vega, fican as súas cancións.

Tarde piaches, meu!

Coligit, expurgat, innovat e ás veces fala, aínda que mellor estaría calado.

Parabéns, Monsieur Giraud

Hoxe cumpre anos o gran Moebius e quero darlle as grazas por todas as horas de lecer coas que me agasallou nos últimos 25 anos. Grazas por Bueberry, por John Difool, por Arzach, polo Maior Fatal, por Jim Cuttlass, polo Incal, polos mundos de Edena , pola Venecia celeste...

Woods

Levo semanas enganchado a esta canción do novo EP de Bon Iver, cuns versos moi sinxelos que repite arreo e cun marabilloso tratamento da súa voz acada este fermosísimo resultado:

I'm up in the woods

I'm down on my mind

I'm building a still
to slow down the time

Galegao

Levo todo ano acudindo os luns pola tarde ao conservatorio co meu fillo e o seu bombardino. Aló agardo dúas horas por el para traelo de volta canda dúas amigas e compañeiras. A ida atravesamos sempre a Avda. de Castelao e dende primeiro día en que me preguntou quen era o tal Castelao, eu debúllolle todos os luns parte da súa vida e obra e el anda un chisco alucinado de que fose tantas cousa: político, escritor, ilustrador, pintor... Este luns cando xirabamos na rotonda diante do Alcampo, falamos:

―A Castelao le gustaba mucho el gallego, no?

―Abofé que si, xa cho contei.

―Pues si tanto le gustaba bien se podía llamar Galegao y no Castelao.

Recoñezo que tardei en collelo e mo tivo que explicar, pero logo escachamos os dous a rir coma parvos. Eu pola súa brincadeira e el, supoño, que satisfeito pola súa enxeñosa ocorrencia.

Correlingua

Escritores galegos para qué?

Moi atinado e de obrigada lectura o artigo de hoxe de Ferrín.

MUSA GALEGA

Aturei a gala da entrega dos Mestre Mateo á espera de que alguén saise en defensa da nosa lingua. Tras moitas referencias a paralise do sector por mor da crise e do troco de goberno tivo que chegar a gran BELEN REGUEIRA para poñer as cousas no seu sitio. Belén non necesita dun premio para que moitos saibamos que é a mellor comunicadora deste pais de ananos, e como tal defendeu a nosa lingua e a dos nos fillos ("o coñecemento sempre suma"), valente e sentida, dun xeito que me emocionou. Mágoa dun plano do conselleiro de Turismo nese intre, pois andaba por alí co seu rostro cosmopolita. Mentres outros fican incomprensiblemente calados, ela falou ben alto e ben clariño.
Máis tarde un dos premiados agrdeceulle de xeito persoal o seu discurso e adicou o seu premio ao seu fillo Nuno, creo que se chamaba, a quen coñecen polo alcume do neno que fala galego no barrio da Coruña onde vive. Eu quero darlle azos a ese pai para que siga na loita. Eu rendinme hai tempo; meu fillo entrou na primaria coma galego falante e en Nadal xa perdera a súa lingua. A miña filla malia que lle falamos en galego case non o emprega, o seu compañeiro de xogos, o seu irmán e o seu principal referente idiomático. Ulos están os seus dereitos cívicos ? En ningures, ese dereitos só existen para os castelán falantes.
Grazas Belén, no meu nome e no dos meus fillos Lucas e Zoe.