Levo todo ano acudindo os luns pola tarde ao conservatorio co meu fillo e o seu bombardino. Aló agardo dúas horas por el para traelo de volta canda dúas amigas e compañeiras. A ida atravesamos sempre a Avda. de Castelao e dende primeiro día en que me preguntou quen era o tal Castelao, eu debúllolle todos os luns parte da súa vida e obra e el anda un chisco alucinado de que fose tantas cousa: político, escritor, ilustrador, pintor... Este luns cando xirabamos na rotonda diante do Alcampo, falamos:
―A Castelao le gustaba mucho el gallego, no?
―Abofé que si, xa cho contei.
―Pues si tanto le gustaba bien se podía llamar Galegao y no Castelao.
Recoñezo que tardei en collelo e mo tivo que explicar, pero logo escachamos os dous a rir coma parvos. Eu pola súa brincadeira e el, supoño, que satisfeito pola súa enxeñosa ocorrencia.
.jpg)
1 comentário:
Realmente vexo que co teu fillo tes a mesma situación que moitos pais/nais como min que por mais que intentan que os seus fillos falen en galego, vivindo nunha cidade ou vila grande é ben difícil. Dígoo por esas frases entremesturadas nos dous idiomas.Cos meus, despois de dez anos empezo a conseguir que se dirixan a min en galego. Todo porque non me gustan as imposicións, pero témome que por outras bandas sí son impositivos co idioma dominante. ¡Non sei se o estaremos facendo ben!
Enviar um comentário