Vacacións

Voume.
Xa puxen as chancletas, a camiseta e os pantalóns curtos e non penso quitalos ata setembro ainda que caian chuzos de punta.
Estes son os plans:
- pasar uns días en Sargadelos, outros nos montes da Paradanta, algo de praia e a festa da auga.
- corrixir unha breve novela de LIX que rematei estes días para entregala nunha editorial á volta.
- ver tódalas películas que se me amorearon ( Egoyan, Ozu, Labute, Allen, Wong Kar Wai...).
- afundirme na lectura: inescusábel a simultánea dos relatos Cheever(unha vez máis) e os seus Diarios, así como a nova Gramática Práctica de Sotelo Blanco.
- desistir da novela coa que levo dous anos entullado e comezar outra.
- tomarme as cousas con máis tranquilidade, ser menos irónico e berrar menos:tratar de ser alguén que non son.
-Bicar máis a M.

Todo isto co permiso dos nenos claro está.

Voltar

Acougan á espreita
no faio da memoria
e ao abrente da madurez espertan
facéndonos falar sen ambaxes,
lembrando amigos de nome incerto,
vellas series de televisión
e esquecidos ritos da mocidade.

E xa de madrugada
esvaecen coma lampos
na estática do tempo
e nós ficamos espidos
diante dos escaparates das ferreterías.

Eire

O de onte debería ser o espello
onde todos deberiamos ollarnos.
Vítimas, Políticos e Verdugos.

Unha pancada no cu.

Era o que merecía a neniña de Foz polas perlas que nos deixa hoxe na entrevista do Correo, vaia un exemplo:

– ¿Escribe más en castellano que en gallego?
– Es cierto, pero sin embargo lo siento en gallego. Lo que pasa es que tengo mi editorial que me publica en castellano y que distribuye muy bien mis libros que tienen puntos de venta en toda España. De todas maneras yo soy galaico-parlante desde mi juventud.

Sobran os comentarios.
O que eu digo unha pancada no cu.

Data estelar 21/07/05

Morreu o benquerido Scotty. Dende a cuberta do Entreprise eu e tódolos seus compañeiros de aventuras o despedimos emocionados. Que as estrelas o guien aló onde vaia.

Cartas do terceiro día

Por fin metín o pé no mundo editorial galego despois de anos tentándoo unha e outra vez. Fai unhas horas unha amábel concelleira chamoume ao móbil para comunicarme a concesión dun premio de poesía que implica a publicación do poemario por unha editorial do país.
A miña ledicia foi inmensa ao que hai que engadir os parabéns de dous membros do xurado que falaron tamén comigo e me agasallaron os ouvidos coas súas louvanzas. Un deles dixo que pensaran que os versos escribiraos unha muller, para min non poder haber maior gabanza pois con esa intención os escribín.
Prometérame que se este ano non tiña resposta dunha editorial ou premio deixábao e mira por onde soou a frauta. En parte este blogue erá un forma de dar saída a miña frustración de escritor inédito cobizoso de lectores.
A primeira chamada como non foi a M. que estaba cos nenos na casa e que foi a inspiradora e a primeira en ler o feixe de versos agora premiado. A segunda foi para Náufrago que co seus azos e consellos nos seus talleres mantívome a flote estes derradeiros meses. A terceira, a cuarta a quinta.... foron para pais, tías, amigos e demais familia como poñen nas esquelas do periódico.
A vos que estades ao outro lado do espello e me ledes e me comentades non vos podo chamar pero vaia dende aquí o meu máis sincero agradecemento por levar aí dende xaneiro. Unha aperta a todos.

Pasatempo

Na viaxe do fin de semana os nenos (meu fillo máis eu) pasárono pipa. El comportouse coma un pequeno homiño e a pesares dos seus cinco anos percorreu case enteiro o paseo da fraga na mañá domingo a esculca dunha lontra que non deu visto. Non nos puidemos mergullar no río pois agora esta prohibido, iso si pescadores remexendo o fondo coas súas botas había abondo, aínda que el emocionado mollou os pes nas súas augas frías que mudan de cor a cada paso do camiño. O mosteiro restaurado perdeu parte do seu misterio e encanto. Antes as súas ruínas axexaban entre os carballos dando pé a lendas agora perdidas.
Pero o que máis lle impresionou foron as marabillas do Parque (bastante abandonado e sen un so cartaz ou panel indicador) e demostroume unha vez máis que a imaxinación e a capacidade de suxerir aínda que teña un século poden abraiar a un neno deses do século XXI criados nos tetos da imaxe dixital, do 3D, do evidente e do mastigado.
Recoñezo que o neno do pasado que hai en min se emocionou pero tamén o fixo M. que non o coñecía. Sorprendeunos aos dous a similitude de parte das covas e galerías coas do Güell, consultei na rede e comprobei que a súa construción é coetánea. Estaría bo que Gaudí coñecese este parque e se inspirase nel. Daba para o argumento dunha boa novela (a vida dos seus creadores tamén).
Meu fillo oíunos falar da coincidencia e explicámoslle onde quedaba este novo parque, quen o fixera e como era. Agora leva tres días cismando en que o próximo sábado temos que ir a Barcelona a velo.
Un día destes haberá que levalo. Todo sexa pola triunfo da imaxinación.

Viaxe

Este fin de semana voltarei ao territorio da miña infancia. A aqueles longos veráns que parecían non ter fin.
E pasearei co meu fillo polas calellas encostadas e procuraremos a sombra baixo os soportais.
E tomaremos a tapa de ensaladilla no Nevada, que xa non sabe coma antes, e comeremos tamén a saborosa costrada da miña tía.
E ensinareille a fraga, cos seus xigantes fieitos xurásicos e os eucaliptos que todo o asolagan, e cruzaremos o río polas pontes colgantes.
E mostrareille tamén a rocha da Pía dende onde me mergullaba na augas frías, e o esteiro agora enlamado onde pescaba sollas con arpón e a ponte de ferro onde ás veces nos pillaba o tren cando íamos a praia.
E subiremos ata o mosteiro, e tamén ao Castelo e ao Torreón.
E correremos polo prado onde facía voar aquela cometa de Fanta.
El regresará canso e feliz.
Eu tisnado pola feluxe nostálxica do pasado.

Ollo por ollo

Non xustifico nin lexitimo o de hoxe a beira do Támesis, pero non é de estrañar.
Temos que ser conscientes de que non podemos protexernos nin a nos nin a nosos fillos duns tolos. Non podemos poñer un garda en cada esquiña en cada recuncho das nosas vidas.
O problema non é o terrorismo en si, o problema son as políticas e as actuacións dos nosos gobernos polo mundo adiante. O problema está en Chechenia, en Palestina, en Iraq, en Guantánamo, en Nixeria, no Iemen...e na nosa indiferenza e desprezo polos seu sufrimento
Os corenta mortos en Londres encheran mañá as portadas dos diarios, os milleiros do resto do mundo acocharémolos no escuro e fondo tobo das nosas conciencias.
Os actos deses tolos somentes os representan a eles e aos da súa grea, os dos estados, os nosos civilizados estados do primeiro mundo, representan a todos os seus cidadáns.
O noso maior inimigo é a pobreza, a fame a ignorancia, non a relixión de Alá.