Pasatempo

Na viaxe do fin de semana os nenos (meu fillo máis eu) pasárono pipa. El comportouse coma un pequeno homiño e a pesares dos seus cinco anos percorreu case enteiro o paseo da fraga na mañá domingo a esculca dunha lontra que non deu visto. Non nos puidemos mergullar no río pois agora esta prohibido, iso si pescadores remexendo o fondo coas súas botas había abondo, aínda que el emocionado mollou os pes nas súas augas frías que mudan de cor a cada paso do camiño. O mosteiro restaurado perdeu parte do seu misterio e encanto. Antes as súas ruínas axexaban entre os carballos dando pé a lendas agora perdidas.
Pero o que máis lle impresionou foron as marabillas do Parque (bastante abandonado e sen un so cartaz ou panel indicador) e demostroume unha vez máis que a imaxinación e a capacidade de suxerir aínda que teña un século poden abraiar a un neno deses do século XXI criados nos tetos da imaxe dixital, do 3D, do evidente e do mastigado.
Recoñezo que o neno do pasado que hai en min se emocionou pero tamén o fixo M. que non o coñecía. Sorprendeunos aos dous a similitude de parte das covas e galerías coas do Güell, consultei na rede e comprobei que a súa construción é coetánea. Estaría bo que Gaudí coñecese este parque e se inspirase nel. Daba para o argumento dunha boa novela (a vida dos seus creadores tamén).
Meu fillo oíunos falar da coincidencia e explicámoslle onde quedaba este novo parque, quen o fixera e como era. Agora leva tres días cismando en que o próximo sábado temos que ir a Barcelona a velo.
Un día destes haberá que levalo. Todo sexa pola triunfo da imaxinación.