A rúa é deles

Os comerciantes da rúa do Príncipe queren que se prohiba o tránsito de cans, de bicicletas e de monopatíns por ela.
Supoño que o seguinte será tamén prohibir o paso dos cegos cos seus molestos caxatos, dos tolleitos coas súas muletas, dos discapacitados cos súas cadeiras de rodas e tamén dos pais cos carriños dos seus fillos.
E xa postos, tamén o dos marroquís e senegaleses coas súas chilindradas, o dos músicos ambulantes, o dos esmoleiros sen permiso de residencia e o dos castañeiros.
Pois nada que instalen axiña nos seus extremos un valo cunha alfándega e so deixen pasar aos titulares de tarxetas de crédito douradas aos seus exclusivos comercios, e que lles aproveite.
Eu dende logo non penso facer un soa compra máis en ningún local desa rúa tan selecta e selectiva. Non son digno de transitala.

Gallegos, que friquiños

María come back, in spanish.

A Axencia

Nunha mesa do Dezaseis catro rapaces discuten acaloradamente da ópera prima dun novo narrador galego que ven de e saír do prelo hai unhas semanas. A conversa, con argumentos a favor e en contra da obra, estendese ata a sobremesa. Ás veces soben o seu ton de voz o que provoca que todos no comedor saiban do que falan. Unhas mesas máis alá o redactor da sección de cultura dun xornal local decátase da lea literaria e toma nota no seu caderniño, e o derradeiro xornalista galego que aínda non se pasou ás novas tecnoloxías, do autor e do libro de marras. Uns días despois sacará unha recensión no seu diario ao que se unirá tamén a fin de semana seguinte o xornal da competencia, que non pode ser menos, con entrevista ao autor incluída.
O redactor mentres o programa cultural sae ao aire polos altofalantes entretense visitando as bitácoras e os foros literarios a ver que se coce. Hai unha boa polémica armada a conta da primeira novela dun novo narrador galego que non coñecía, ata cincuenta e dous comentarios chegou a contar nun foro. Cando remata o programa achégase ao seu director e coméntalle o asunto. A semana seguinte o autor é entrevistada na radio e uns días despois aparece tamén no programa de libros da televisión pública.
Na Axencia están que dan botes. A promoción saíulles redonda e case sen gastos. Un convite para comer a catro estudantes de filoloxía que deberían reproducir o guión previamente redactado e uns euros que lles cobrou un estudante de informática por deixar unha enxurrada de comentarios nas bitácoras e foros baixo diversos alcuños.

(Isto que remato de contar é un magnífico exemplo das denominadas ESP, estratexias subliminais de promoción. Pode ser ficción ou non. Iso xa é decisión vosa)

Luces

Malia a lea na de Martin polas paxiniñas de marras. Non están mal.
Son cinco chámanse Luces, supoño que en lembranza daquelas Luzes de Galiza, e inclúen un ducia dos nosos novísimos na escaleira, non se sabe se subindo ou baixando, un fermoso artigo de O´Rivas sobre a infancia de Picasso en A Coruña e recuperan as botelhas de Suso de Toro.

Ámote

Xa vai aló outro ano.
Que se pode dicir? Quizabes: Onde ti vaias, eu vou/onde ti fiques, eu quedo.
Que mercarche ? Vasos, non, mercamos media ducia hai uns días do que xa escachou un. Un batedor, non, aínda resiste o último. Reloxos, non, ninguén pode acoutar o teu tempo. Roupa, non, que queda un mes para as rebaixas, disme. Alfaias, non che van amais agora so pos as que ti fas. Non necesito nada, repites. Que sorte a túa e a miña por estar ao teu carón aínda.
Xa vai aló outro ano.
Que se pode dicir? Quizabes unha sinxela palabra: grazas.

PREMIO

Por terceiro ano consecutivo a literatura de nós non foi quen de gañar o Torrente Ballester. O premio da Deputación de A Coruña segue coa súa fuxida mediática cara a adiante e despois da nena de Foz e Barbá premian a Jose Mª Merino. Iso si, fóra das bases, nomearon un finalista galego Xabier López.
Non sei se este feito, a seca de tres anos, é sintomático do estado da nosa literatura ou da composición do xurado do premio.

Un país de labregos

«Facemos humor para campesiños porque cando menos en Galicia hai uns 200.000, en cambio premios Nobel no país non creo que cheguen a mil, quizais 800 ou 900 como moito».


Victor Fábregas, máis coñecido coma Tucho.


Co fácil que tería sido para Ánxela Bugallo convidar a uns viños a estas dúas grandes eminencias da nosa cultura popular para resolver o problema do mausoleo do Monte Gaiás.
Nin adiar comparecencias parlamentarias, nin convocar comités nin foros nin discusións. Unha tarde de faladoiro con O´Tonecho e O´Tucho diante dunhas cuncas e asunto solucionado. Alguén que presume de coñecer o gusto de 200.000 campesiños, se é que os hai neste país, sóbranlle méritos para tan sinxela xestión cultural.
Por certo para a súa información neste país só houbo un premio nobel, de literatura e escribía en castelán, e fomos sobre 30.000 os que agardamos esta madrugada para oír falar a Ramiro Fonte en Libro Aberto.

A crítica dixo

Sei por Martin que na edición en castelán de Os libros arden mal de Manuel Rivas puxeron na lapela coma aval crítico da obra unha frase súa e outra miña fronte ás das luminarias da crítica galega coma Sandra Faginas, Xulio Valcarcel, Eyré e Fernán Vello.
Non pode negar que o asunto fíxome ilusión — xa podo poñer no meu curriculum que publiquei con Alfaguara aínda que so fose unha frase— e tamén graza.
O que non me gustou nada e que desvelasen a evidente identidade secreta do autor destas alfaias, con Martin non o fixeron. Estou meditando seriamente en formular unha demanda contra a editorial por intromisión ilexítima na miña intimidade.
Martin e eu falamos de solicitar a nosa inclusión na nova sección de crítica literaria da AELG e agardamos tamén que a editorial, que tan libremente usou dos nosos eloxios, se lle vexa una detalliño agora que se achega o Nadal, non é necesario un xamón chega cun paquete coas súas novidades máis recentes, incluíndo a de O´Rivas por suposto.

Almorzo sudanés

A traxedia de Darfur continúa, colabora.

Namibia

Para a prensa galega aínda hai mortos de primeira, galegos, e de segunda, namibios que non merecen nin aparecer no titular.

UN LIBRO MEU, EN CATALÁ

Non so Jaureguizar vai estar ledo. O meu Sari falará para o ano a lingua do Govern d´Entesa. Titulárase Sari, somiador de mars ( se o meu mal catalá non me engana) e editarase na colección La llum del far da editorial Baula.

Efeméride

Hoxe é un día histórico. Por vez primeira a nosa lingua empregarase de xeito oficial diante do Consello da Unión Europea por un representante político de Galiza.
Agardemos que o telexornal da Galega se abra con esta nova e non co accidente ou o suceso sanguento de costume.

Exercicio

Soletreade devagar:

" A, b, c, d, e, f, g, h, i, k, l, m, n, ñ, o , p, q, r, s, t, u ,v, x, z

Iso é todo, aí cabe a historia da literatura. En sete notas, a da música, en sete cores a da pintura."

Ser ou non, de Xurxo Borrazás

A uns poucos fáltanlle letras, notas e cores; a moitos outros sóbranlles ou non saben que facer con elas ou malgástanas de mala maneira.