Vendo a película do venres na Dúas recoñeces na mesa do asasino uns vasos igualiños a uns que tivemos. E co sono e o cansazo nas meniñas poñémonos a botar contas. Aqueles azuis que nos regalou P., seis. Aqueloutros con forma de campá que recibiches de X. no teu aniversario, doce. Que mercáramos nós: os de pencas azuis e laranxas, seis; os verdes, outros seis; dos que nos quedan agora, dez por unha banda e oito pola outra. Das copas xa nin falamos. En total corenta e oito vasos escachados en oito anos de convivencia, a seis por ano, a un cada dous meses.
Esta deben ser a fraxilidade do amor da que algúns falan.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
.jpg)
5 comentários:
Pode que o amor se escache en momentos imprevisíbels coma un vaso. O bo é non saber cando se romperá de todo. E sempre que queden restos da vaixela e que nos siga entusiasmando compartir vasos novos a fraxilidade do amor só será un tema de conversación.
Por certo liches o artigo de Víctor Freixanes sobre a "cidade da cultura" na Voz do sábado? É moi ilustrativo sobre o que moitos pensan sobre a CULTURA EDIFICADA (incluida a túa escritora favorita).
Un saúdo garimoso dende Ribeira.
Paréceme un texto fascinante este do teu post... Que metáfora tan bonita e estraña...
Eu tamén lin o artigo de Freixanes e paréceme moi interesante o que di.
Noraboa polo blog!Xa botei unha longa ollada e paréceme moi interesante. A linguaxe, fascinante.
Semellante acto de amor como o de poñervos a contar xuntos os vasos que escacharon compensa todo o vidro que se estragou. Apertas.
O amor escacha sempre aos poucos,non sempre as fraxilidade pode compararse co vidro.e o diamante?e o cuarzo?
As k escachan son as rochas,ó amor rómpeo a falta de creatividade.
Enviar um comentário