Lelo

Dixéranlle que tiña cancro facía un ano e que xa non tiña remedio. Tódolos luns collía a linea para ir ao hospital e agardaba tomando unha chiquita na taberna de toda a vida coa boina calada na súa faciana de elefante branco. O mesmo día que regresou á terra, vizoso leito das nosas existencias, a súa cunca, despois de meses afastada, voltou coas demais ao seu estante.