Wish you were here

Hai un tempo falei aquí sobre unha cervexa que tiña pendente cunha pantasma.
Con estoutra pasei moitas tardes do meu primeiro ano de instituto. Pechados no gran garaxe dos seus pais percorremos xuntos toda a psicodelia, o rock sinfónico e o progresivo. De Pink Floid a Camel, de King Crimson a UFO, aquel vello prato Dual cuspía música lisérxica arreo, namentres fumabamos fotuna mentolado. Fixémonos inseparables, compañeiros da alma, ata que rematou o curso. Despois do verán, de regroso ás clases, a nosa amizade inquebrantable quedou reducida a un aceno esquivo cando nos cruzabamos nos corredores ou no patio. Nunca souben que pasara e naquel intre tampouco me importou. Eramos novos, tiñamos fame e iamos comer o mundo a trabadas.
Despois perdinlle a pista e non volvín saber del ata que hai uns anos regresei ao barrio. Crúzome con el acotío e xamais o saúdo. El, a min tampouco. Fica sentado en calquera recanto da rúa, coa ollada perdida na distancia, como agardando por alguén que non dá chegado, por alguén que, estou seguro, non chegará xamais. A meirande parte das veces fala só ou cantaruxa unha canción.
Unha mañá do inverno pasado pareceume recoñecer no seu cantaruxar unha daquelas vellas cancións que oiamos unha e outra vez naquel garaxe poeirento da adolescencia. Dende ese día, se podo, cambio de beirarrúa para non oír a súa entolecida cantadela.
Agora, a morte meses atrás de Syd Barrett trouxome a súa imaxe ausente das rúas. Hai meses que non o vexo e malia o meu covarde afastamento teño soidade da súa presenza.

Por que escribes en galego ?

Está foi a primeira pregunta que me fixeron os rapaces nas dúas charlas que din sobre o meu sari hai unhas semanas. Teño que recoñecer que non me foi doado darlles unha resposta. Tentei afastarme de calquera referencia ideolóxica e ao cabo díxenlles sinxelamente que por que era a miña lingua, que si nacese en Roma o faría en italiano e que se o fixese en Londres en inglés. De todos os xeitos creo que é sintomático da situación da nosa lingua entre a mocidade que aínda se formule esa pregunta. É máis, preguntaron tamén se escribiría algún día en castelán e ficaron un chisco sorprendidos cando lles dixen que non, que para iso había traducións. En xeral creo que non se aburriron moito coa miña ladaíña e malia o que me botaron en cara algúns coñecidos, dixéronme que non lles resultara complexa a lectura nin moi requintado o vocabulario.
Outra pregunta que me deu que pensar foi a ausencia de personaxes femininos no libro. Repasando agora o que levo escrito, é evidente esa ausencia, aínda que na miña próxima novela de protagonismo coral hai rapazas. Cústame poñerme na pel dunha muller e non hai cousa que me desguste máis que esas novelas de protagonista unisex que tanto abondan. Desas novelas xuvenís que procuran cubrir a cota feminina construíndo unha personaxe principal da que unha vez rematada a lectura daría igual o seu sexo. Supoño que co tempo e o oficio atoparei esa rapaza que me faga tolear e construireille un mundo a súa medida, polo de agora hai que agardar.
En fin, para ser a miña primeira vez cos rapaces creo que non estivo mal, nas próximas teño que interactuar antes con eles e chamar máis a súa atención. Aínda así, resultaron ser uns lectores atentos e curiosos que me sorprenderon

Llovizna, a súa palabra favorita

O meu mellor agasallo de reis foi esta fotografía, ou mellor dito a imaxe deste rostro. Dunha face vella e engurrada, coa escuma do tempo nos seus cabelos, un sorriso franco e feliz e unha ollar cheo de ilusión malia os seus 92 anos.
O agasallo chegoume no País do seis de xaneiro e a que aparecía retratada era Matilde Horne. Ata ese día eu non coñecía os seus acenos pero ela, esa anciá, era responsable de gran parte da miña educacións literario sentimental. Acudín aos andeis da libraría e comecei a remexer nos libros de Minotauro. E a verba de Tolkien, de Doris Lessing, de Angela Carter, de Ursula K. Leguin, de Ray Bradbury e de Stansilaw Lem soaron de novo no meu caletre nas palabras da súa tradutora.
Souben tamén polo xornal da indignidade da gran de editorial planetaria cunha muller que gastou a súa vida e as súas meniñas traducindo as palabras doutros. Dunha muller que agora sobrevive cunha pensión de 300 € nunha residencia namentres algúns dos libros que traduciu se venden por milleiros.
A partir de agora esa muller anónima que aparece nos créditos de moitos dos meus libros preferidos ten un rostro e unhas mans miúdas de longos dedos. Unhas mans fermosas e cansas que durante moitas noites pasaron, silandeiras, as follas dos libros que eu lía.
Moitas grazas por todo Matilde. Moitas grazas.

Sigo aquí...

...malia o meu abandono nas últimas datas. Dende o día de reis a enfermidade estendeuse pola nosa casa coma un andazo. Caeron primiero os folerpiñas baixo unha virulenta varicela, onte súa nai coa gripe e a min agárdame para a semán vindeira a ameaza dunhas bóchegas que non pasei de rapaz. Así que andei estes días de atarefado enfermeiro insomne, ao que hai que engadir as correccións da miña próxima novela xuvenil, semella que no mundo literario adulto aínda non atopei o meu sitio.
Este mércores enfronteime por primeira vez a un fato de rapeces para falar do meu Sari nun colexio. Penso que a cousa quedou apañada malia os meus nervios de debutante, terei que mellorar para capturar antes a súa atención. Divididos en dous grupos a rolda de preguntas en ambos comezou curiosamente coa mesma, pero diso falarei devagar a próxima semana.
Por certo este é o meu post 250 e sigo coa mesma ilusisón que no primeiro aínda que ás veces non o pareza.

Xustiza ?

Sempre que vexo no televisor eses rebumbios que se forman diante das comisarías ou dos xulgados nos que anónimos cidadáns de proveito insultan con covardía ao detido, asáltame unha dúbida: Quen é peor ? O presunto asasino ou os seus linchadores ? Eu, dende logo, temo moito máis a eses gardiáns morais que se agachan entre a multitude.
Ven isto a conta das noxentas imaxes do ditador na forca morrendo entre insultos e desprezos. Cumpríase así, ao máis puro xeito texano, a sentenza ditada por un tribunal iléxitimo nun país cun goberno monicreque cegado pola sede de vinganza e guiado só pola lei do ollo por ollo.
Eu,case prefiro que os ditadores morran na súa cama de vellos a que o fagan así.

Protexta

Do contido do novo suplemento de libros da renovada Tempos Novos xa fixo oportuna recensión O Levantador e non vou repetila.
Destacar iso si a novidade que supón a súa quenda de críticos, un xa estaba un chisco canso de ler sempre aos mesmos nos máis diversos medios, aínda que boto a faltar xunto ao seu nome unha breve recensión sobre as circunstancias de cada un deles.
Dúas tachas nada máis. A primeira, pequena, esa duplicidade crítica coa propia revista no caso do libro de relatos de Solleiro. A segunda, grande, un suplemento trimestral coma este merece un papel e unha encadernación mellor. Eu, tan afeccionado a coleccionar, dubido moito que resista o paso do tempo. Despois duns días na casa e sucesivas lecturas xa está para envurullar o peixe con el.