A voz a fin ou a entrada do túnel

Viña no vitrasa matinando de que falar hoxe no blogue. Do libro que veño de rematar despois duns días de intensa lectura e que inaugura dun xeito esperanzador a tempada literaria galega. Dos primeiros pasos na escrita do meu folerpiña que me deixaron abraiado. Do endémico e xigantesco complexo de Edipo da sociedade arxentina. Da nova de onte no País sobre un manual de literatura europea onde supoño que non hai nin un só escritor galego entre os 3.850 censados. Ou da sorte laboral dun benquerido amigo. Viña matinando en todo isto, cando de súpeto unha muller ao meu carón desmaiouse e comezou a ter convulsións no chan. Axudámola entre todos, abrinlle a boca e quiteille a lingua para fóra pare que non afogase. Co bus parado, esperamos pola ambulancia, ela recuperou a consciencia máis era incapaz de falar. Pechou de novo os ollos e eu falei seguido con ela ata que chegaron os do o61. Ela acaneba a cabeza a cada pouco.

Non sei quen era nin que será dela, mais agardo vela un día destes polo Toural. Ollareina e sorrireille, aínda que non me recoñeza.