Pobre nena rica

"Aquello ya no es lo que era. En Galicia hai carreteras estupendas, encuentras los libros que quieres...esa sensación de melancolía ya no existe."








Dito por Lady Foster, a galega máis influinte do mundo segundo a cualifican na entrevista deste domingo na Voz. Non sei que é peor, se as respostas da sexóloga televisiva mudada en selecta editora de caros libros de artista cos cartos do arquitecto, ou o abraio do xornalista ante a pompa e o boato da devandita, que se a súa axenda ateigada, que se o céspede na terraza, que se as vistas sobre o Tamesis, que se os seus quebradeiros de cabeza co libro de Caro... Lamentábel.

A Lucas e a Zoe, para que algún día tamén soñen mares

E unha sensación estraña ter o meu primeiro libro nas mans, de ledicia e tristura mesturadas, da perda do pai que ve coma seu fillo bota a andar polo mundo. De que xa é algo alleo a min que pertence aos lectores e aos andeis das librarías e bibliotecas.
Agradezo terme atopado nesta miña primeira andaina cunha editorial coma Tambre e cun editor - aínda que a el non lle gusta ese nome- coma Ignacio Chao a quen estarei sempre agradecido polo agarimo co que tratou o libro e o interese que puxo nel dende aqueles primeiros capítulos que lle enviei, polo entusiasmo no seu ollar cada vez que nos xuntamos para falar del. Co seu traballo está anovando a colección Catavento que coordina por novos vieiros afastados desa LIX de sota cabalo e rei, abríndoa a outras perspectivas e sendo receptivo a outras voces e outros ámbitos pouco trillados. Supoño que o feito de ser poeta denantes que editor terá algo que ver. Grazas Nacho.

Purgatorio

Teño pendente dende fai uns anos unha cervexa cun morto. A derradeira vez que o vin en vida, convidoume i eu, amábel, rexeiteino cunha escusa ao ver nos seus ollos o estigma do fracaso, daqueles tempos pasados que para el foran os mellores e para min eran só unha afastada lembranza. Días despois lin no diario que un automóbil o atropelara nunha madrugada de sábado á volta de Samil, dándose despois a fuga. O ruxerruxe das súas verbas, dos seus recordos, ás veces percórreme o corpo cun arreguizo. Un día destes tentarei invocar a súa pantasma, a ver se dunha vez por todos me di o que quere e me libero por fin dela.

Dinosauros de chocolate

Os nenos levan uns días coa gripe e están a piques de tolearnos a súa nai máis a min. Onte ao pouco de rematar a comida que deixaron toda nos seus pratos querían galletas, e febrís e desafiantes chantáronse diante da lacena da cociña. A miña pouca autoridade paterna derrubouse ante a simpática estampa dos dous papamocos reclamando un gorentoso petisco que para eles era coma un dereito inalienábel da súa infancia. Rendido aos seus encantos, abro a lacena e espántome, aínda que a culpa é só miña, pois alomenos conto seis variedades distintas de formas, tamaños e sabores. Para calmala miña conciencia doulles a charla, que se hai moitos nenos que pasan fame, que se son uns privilexiados, bla, bla bla, e ameázoos de que agora en diante só vai haber na casa unha caste de galleta, as marías de toda a vida e nada máis. O maior que ten cinco anos fita para min e moi serio dime: “Pero que sería da vida sen galletas ”. Eu ante tan profunda reflexión simplemente pecho a miña bocaza e doulles uns dinosauros de chocolate

Orly

Levamos unhas noites amándonos polos aeroportos do mundo adiante. Chuchándonos e apertándonos nos infindos corredores que non levan a ningures, nos hixiénicos servizos onde os altofalantes din os nosos nomes en tódalas linguas que ignoramos.
Levamos unhas noites amándonos, cando eu te bico en Bos Aires, ti salaias en Nova York, cando eu berro en París, ti tápasme a boca en Moscova.
Levamos unhas noites amándonos entre as sabas mornas sen atoparnos.
Levamos unhas noites soñándonos.

En galego

Sigo sen comprender como vinte anos despois aínda teño que aturar tanta publicidade en castelán na TVG. Dende fai tempo e como consumidor anoto nun caderno o nome destes anunciantes para non mercar ningún dos seus produtos. E así deberiamos facer todos.
E como ollar na carteleira da Vangarda os filmes que se estrean en catalán e sentir envexa. Ou como oíres respostar en perfecto castelán de Valladolid as preguntas que en galego lle fai un xornalista da RG ao noso conselleiro de economía ou ao director xeral desa caixa que ven de incrementar os seu beneficios nun obsceno 24% grazas aos cartos dos clientes e empresas deste país.