Dinosauros de chocolate

Os nenos levan uns días coa gripe e están a piques de tolearnos a súa nai máis a min. Onte ao pouco de rematar a comida que deixaron toda nos seus pratos querían galletas, e febrís e desafiantes chantáronse diante da lacena da cociña. A miña pouca autoridade paterna derrubouse ante a simpática estampa dos dous papamocos reclamando un gorentoso petisco que para eles era coma un dereito inalienábel da súa infancia. Rendido aos seus encantos, abro a lacena e espántome, aínda que a culpa é só miña, pois alomenos conto seis variedades distintas de formas, tamaños e sabores. Para calmala miña conciencia doulles a charla, que se hai moitos nenos que pasan fame, que se son uns privilexiados, bla, bla bla, e ameázoos de que agora en diante só vai haber na casa unha caste de galleta, as marías de toda a vida e nada máis. O maior que ten cinco anos fita para min e moi serio dime: “Pero que sería da vida sen galletas ”. Eu ante tan profunda reflexión simplemente pecho a miña bocaza e doulles uns dinosauros de chocolate