Rio de Janeiro

Devagar, semella que o noso sitema literario vai normalizándose. O mellor exemplo é este asunto de autoplaxio que hoxe mesmo salienta a prensa.

Colonialismo

Constrúen as nosas casas, véndenolas e dannos a luz, e esta paso tamén o gas e a auga. Contaminan as nosas costas, os nosos ríos e o noso aire. Urbanizan a paisaxe a golpe de adosados e acoitelan o horizonte coas súas tarabelas, pero todos eles pagan os seus impostos na capital do reino. Isto vai camiño dun monopolio, do grande ollo que dende as bancadas dun estadio controla as nosas vidas. Si xa sei, que si as leis do libre mercado, que si os dereitos dos accionistas e demáis parolada económica, pero eu xa comezo a estar farto.

Oito quilos

No mesmo día en que a institución máis antidemocrática e anacrónica anunciaba a chegada dun novo membro,un neno de dous anos morría de fame pesando so seis quilos. Feitos estes que poñen en evidencia a grande distancia que hai entre un pazo real e un humilde casa de Ponteareas. Ninguén fixo nada, nin autoridades, nin familiares, nin pediatras, ninguén. Iso si na prensa os veciños afirman agora que os irmáns non estaban escolarizados, cando so é obrigatorio a partir dos seis anos, nin bautizados, vaia pecado máis grande, por desleixo dos pais, e que ademais estaban delgados e andaban case espidos pola rúa. Mais ninguén fixo nada.
Miña filla con dous anos pesaba hoxe mesmo 14 quilos. Oito quilos de diferenza. Oitos quilos que marcan a distancia entre a vida e a morte. Oito quilos.

NUSHU

Coincidindo coa edición das miñas Cartas do terceiro día ven de publicarse en castelán unha novela dunha autora francesa que concorda no seu argumento co meu poemario e que as casualidades da vida fan que saian do prelo á vez.
Ambas obras falan sobre o nushu, derradeira e única linguaxe de xénero coñecida, escrita polas labregas dunha provincia do interior da china dende tempo inmemorial. Eu cheguei ata esta historia de resistencia feminina pola lectura no xornal da nova da morte da súa derradeira custodia Yang Huanyi.
Esta era unha linguaxe secreta coñecida só polas mulleres a través da que compartían a súas esperanzas, as súas alegrías e as súas moitas penas da súa vida de servas. Daquela so os homes aprendían a ler e a escribir o chinés pois as mulleres tíñano prohibido así que desenrolaron dende fai séculos o seu propio modo de comunicarse, transmitíndoo dunha xeración a outra, dunha muller a outra.
As rapazas xuramentábanse entre elas, formando as súas propias e secretas irmandades e cando unha delas marchaba da casa dos seu pais para a casa do seu home nun casorio arranxado, tres días despois do convite entregábanlle un nushu (tedes un na foto), un pequeno diario escrito na súa propia linguaxe ao que chamaban o libro do terceiro día. Nel súa nai e as amigas expresaban nas súas primeiras follas a súa dor pola perda e dábanlle consellos e avíos para a vida de casada que lle esperaba, o resto deixábase en branco para que fora ela a que escribira as súas impresións que anos despois legaría a súa filla.
E así eu escribín os meus versos, o meu propio nushu, e tratei de poñerme no pelexo desa nai e desas amigas para liberarme así dunha fonda frustración persoal que non ven ao caso contar.
Supoño que agora con esa novela que de seguro se convertera nun bestseller, alguén botará un sorriso cómplice ao ver o meu libro no andel de novidades, pero estas son as miserias ou as grandezas da vida editorial

Estamos famentos...

..e non nos queren dar de comer. Na madrugada do xoves namentres o Gordon achegábase as nosas costas máis de 20.000 letraferidos noitaregos oíamos a Suso de Toro falar no Libro Aberto. A esa hora pornográfica e clandestina da que xa se queixaron Naúfrago e Brétemas o programa tivo unha audiencia dun 11,6%.
A nosa literatura e a nosa cultura queren un horario mellor, están na obriga de dárnolo e nos temos o dereito de esixilo, así que hai que facer algo.
Asolaguemos o seu servidor coas nosas peticións, o tempo de chorar xa pasou é tempo de actuar.

Presentación

Por primeira vez, para todo hai unha primeira vez na vida,escribo dende un ciber pois dende o xoves un troiano deixou o meu ordenador e a conexión á rede ao garete.
Este xoves 21 de setembro as 20.00 horas na Casa do Libro de Vigo presentarei o meu poemario CARTAS DO TERCEIRO DÍA, Espiral Maior nº 170, na compaña do editor Miguel Anxo Fernán Vello e do escritor Franscisco Castro, quedades convidados. Porén supoño que os máis temerosos e ante os refugallos do ciclón George que se achegan quedaredes na casa e os máis arriscados acudiredes ao recital de Caneiro. Estade tranquilos que non vou pasar lista, a fin de contas xa sabedes o que opina Jaureguizar das presentacións dos libros, e algo de razón non lle felta, come sempre.

Obradoiro

Farto de que as actividades extraescolares do colexio sexan unicamente deportivas - fútbol, patinaxe, kun-fu e piscina- ofrecinme moi amablemente coma membro da ANPA a impartir todos os venres aos rapaces do colexio do meu fillo unha actividade diferente.
A miña idea é comezar cun sinxelo obradoiro de creación literaria, tanto oral como escrita, para que logo cada neno escriba o súa propia narración ou poemas, con ilustracións se quere, e despois que eles mesmos as encadernen para que ao remate cada un se leve o seu propio libro baixo o brazo. Asemade tratarei de escribir con eles un sinxela obra de teatro para representala en fin de curso.
A idea pode parecer un chisco romántica nestes tempos de videoconsolas e descoñezo tanto se sairá adiante como a miña capacidade pedagóxica ou a ilusión que lles poda facer aos nenos ter un libro de seu ou representar unha obra.
Agardo tamén poder abusar da amizade dalgún escritor e editor amigo para que me boten un cabo.
En fin, arroutadas que ten un ás veces e que non sabe a onde o levaran e das que se arrepinte nada máis dicilas, mais supoño que estas pucharcas onde un se mete sen pensalo son as que fan atractiva a vida.
Xa vos irei contando.

Promoción e tradución

No suplemento cultural do ABC desta fin de semana a editorial LUMEN promove a versión castelán do libro de Teresa Moure cun anuncio coa lapela do libro e o seguinte texto:

Hierba Mora
1.f.Planta que comparte con la literatura el poder de mitigar el dolor y con las mujeres la fama de ser tóxicas y muy inclinadas a las malas pasiones.
Una novela que enamora.

Amais do desacertado do texto, con ripio incluído, coa tradución literal ao castelán do titulo pérdese todo o arrecendo máxico do orixinal e máis semella unha novela de ambiente andaluz con coplas touros e paixóns desaforadas. Desmerece asemade á ilustración da cuberta, un escorzo dun espido feminino de inspiración prerrafaelista ao que mellor lle acaería coma titulo o nome dunha das súas protagonistas: Helene Jens.

Actualización 25/9/06: Xa saiu a primera crítica do libro na prensa de Madrid.

Cabodano

Coma hoxe todos os medios falaran dos mortos das torres xemelgas, desas novas vítimas universais da infamia, eu quero lembrarme aquí de todos aqueles que nos últimos cinco anos morreron e Iraq e Afganistán e moi especialmente daqueles que esmorecen en vida en Guantánamo e neses cárceres secretos espallados por todo o mundo,
Vai por todos eles e tamén polo meu fillo que hoxe comezou a primaria coa inquedanza no seu corpo miudo dando así un novo en gran paso na súa andaina polos rueiros da vida.

Paraíso ou Inferno

Onte, e xa que o meu benquerido Brétemas non me convidou a visitala hai uns meses, levamos aos nenos a illa de San Simón coma festa de remate do verán. O traballo feito por Portela é impresionante, respectuoso co entorno e coa memoria.
No grupo eramos doce, seis rapaces e seis adultos, e a nosa percepción da visita foi ben distinta. Os nenos ignorantes da terra ensanguentada que pisaban quedaron marabillados e pretendían quedar a durmir na illa. Aos pais conscientes do pasado e a medida que liamos os cartaces da exposición foinos asolagando unha certa sensación inquedanza que trocou nun arrepío ante o paredón ou as pegadas en granito dos ausentes.
En ocasións coma esta boto en falta ter a ollada limpa e inocente do meu fillo.

Umia

O río da miña infancia morreu, acugulado de lembranzas, berros e chanzas de verán. A morte turquesa percorre as súas augas toldadas coma un andazo silandeiro. En Baión, onde noutrora as mulleres poñían a roupa a clarear nun infindo leito branco, as escavadoras remexen a terra nun van intento de deter o fado inevitábel. Baixo o vizoso carballo dende onde nos mergullabamos, os peixes aboian quedos, mortos baixo as poutas do progreso. Nas milleiras onde xogabamos ás agachadas fican as mazarocas esmagadas polas gabias da nova tubaxe.
A paisaxe da miña infancia devagar, ano a ano, desfeita tras desfeita, vai mudando nunha natureza morta que so fica xa viva na miña memoria.

Regreso

Levaba exactamente trinta e un días sen tocar un teclado, creo que é o maior período de abstinencia da miña vida, pero hoxe por fin regresei. Namentres me poño o día de todos os posts atrasados dos amigos e das ultima leas virtuais do noso SLN, Caneiro again, deixarei aquí algunhas anotacións do meu caderno de vacacións neste verán de batelumes, cinza e fabulosas conspiracións. O luns comezo. Un saúdo a todos.