O río da miña infancia morreu, acugulado de lembranzas, berros e chanzas de verán. A morte turquesa percorre as súas augas toldadas coma un andazo silandeiro. En Baión, onde noutrora as mulleres poñían a roupa a clarear nun infindo leito branco, as escavadoras remexen a terra nun van intento de deter o fado inevitábel. Baixo o vizoso carballo dende onde nos mergullabamos, os peixes aboian quedos, mortos baixo as poutas do progreso. Nas milleiras onde xogabamos ás agachadas fican as mazarocas esmagadas polas gabias da nova tubaxe.
A paisaxe da miña infancia devagar, ano a ano, desfeita tras desfeita, vai mudando nunha natureza morta que so fica xa viva na miña memoria.
.jpg)
4 comentários:
Imos de catástrofe en catástrofe. Aínda así, resistamos. Benvido.
É triste ver morto algo que miramos nunha ocasión vivo. En fin...
Benvido á blogosfera de novo.
Pídolle desculpas pola coincidencia no tema e na foto, aínda non vira o seu post cando colguei o meu.
Gustoume máis o seu.
Un saúdo.
X non acepto as desculpas por que son innecesarias. O que está claro é que todos os camiños conducen a unha memoria común. Unha aperta
Enviar um comentário