Nove candeas

Eran as 14.30 e rematábamos de sentarnos á mesa cando escoitamos a nova na radio. Non fixo falta dicir ren; ollámonos arrepiados e despois miramos aos nenos. Cos ollos engradados preguntaches:

— Que mundo é este no que unha nai ten que arroxar ao seu fillo morto pola borda?

Eu calei, todos calamos. A esa hora o mundo enteiro calou, culpable e infame non foi quen de contestar.

Hoxe, a tardiña, acenderei nove candeas por eses nove meniños e as súas nais, e polos seus pais, e polos seus irmás e irmáns. Acenderei nove candeas por todos nós.