Hai tempo que non a vexo, tampouco Verán do 42, pero é un filme que teño mitificado da miña infancia, un filme que debería ser de visión obrigada nas escolas. Todo nel é perfecto, comezando por estes extraordinarios titulos de crédito deseñados por Stephen Frankfurt, a musica de Bernstein, Atticus , os nenos, Duvall e o repelente paxe de Truman Capote, amigo da infancia da malograda Harper Lee, autora da novela. Remata o ano e morte do seu director trae unha melancólica airexa de tempos vedraños.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
.jpg)
2 comentários:
A música dese vídeo non é a orixinal de Elmer Bernstein. Botei uns minutos na procura dun vídeo fetén onte á noite, e acabeino atopando en Dailymotion.
Seino, Martin pero no tubo era o que había.
Enviar um comentário