sábado, fevereiro 23, 2008

As cortes da cultura galega


Algúns compórtanse coa cultura galega como noutrora Altea, a raíña dos etolios, fixera co seu benquerido fillo Meleagro. Cando era un naipelo, as Parcas agoiráranlle ao rapaz que a súa vida duraría tanto como un cádavo que naquel intre ardía na lareira. Altea, como boa nai inqueda pola sorte do seu filliño, amorteceuno e gardou o chamizo aínda morno nun estoxo, para así garantirlle unha longa existencia.
Pois ben, eses Alteas da cultura de nós teñen ese estoxo sobre os seus escritorios dende hai moito tempo como unha pertenza persoal, da súa exclusiva propiedade. Ás veces, coa cerimonia e solemnidade que tal rito esixe, ábreno e durante un intres aspiran o seu arrecendo a borralla na procura do seu estro creativo. Mais, pobre daquel que, confiado, tente achegar o seu nariz ao estoxo, pois a ben seguro sairá coas marcas duns afiados cairos como castigo pola súa ousadía. Amais, calquera que se aproxime será, de inmediato, acusado dun delito de lesa maxestade: tentar queimar o chamizo, atentar contra a vida de Meleagro, atacar a cultura galega.
O estoxo é deles, perténcelles, ao parecer, por todos este anos loitando contra aqueles que si querían queimalo, contra os verdadeiros inimigos da nosa cultura. Os demais, os que vimos tras destas suspicaces nais, só podemos mirar e calar, ou como moito, de cando en vez, acanear a cabeza de arriba a abaixo como guiados cadelos. Iso si, o chamizo, nin tocalo.
Quizabes, no noso país, mais que Procrustes, o que hai é moito Auxías. Xa sabedes, aquel rei do Peloponeso que xamais recollía o estrume das súas cortes, aquelas que Heracles limpou desviando o curso de dous ríos, dentro da súa xeira de doce traballos. Auxías negouse a pagarlle e atopou así a morte, por cocho e mal pagador.
Eu estou tranquilo, mais outros semellan non estar na mesma situación, e en vez de recoller o estrume das súas cortes, o esparexan polas dos demais. A min, en realidade, tanto me ten. O meu cortello está limpiño e non teño débedas con ninguén.

6 comentários:

Anónimo disse...

Críptico, eh? Dicir as cousas tal e como un as pensa pode ser perigoso para a notoriedade...

Anónimo disse...

Quizais certas reaccións sexan inxustificadamente gregarias, cando semella que non se atacou a escritor ningún, senón só ó acto concreto. E moito menos ó pobo cubano, con quen todo o mundo está. No canto do síndrome de Procrustes, quizais un bo título para vindeiros artigos no País sexa: o Síndrome do Chufón e o Haxiógrafo, ou Os Novos Monicreques.

folerpa disse...

Anónimo 1, penso que non fun nada críptico, a bo entendedor poucas palabras.
Anónimo 2, e tampouco se atacou á nosa cultura. Dende aquí eu só critiquei formas e acenos.Botei en falta un chisco máis de autocrítica e sobroume moita demagoxia e propaganda.Aos que alzamos a voz, meteronos a todos no mesmo saco de peperos, paletos, provincianos etc... En fin, ou estás comigo ou contra min.

Anónimo disse...

a quen se refire con "alzamos a voz"?

Anónimo disse...

Non só iso. Segundo Ferrín, criticar a viaxe a Cuba equivale a criticar a Galicia como Nación, nada máis e nada menos...

R.R. disse...

Ía contestar ó post pero claro, piqueime cos anónimos; o que pasa é que cando estaba contestando por orde (anónimo 1, 2, señor Folerpa e anónimos 3 e 4) fóiseme a luz (no cerebro) e decidín intentalo todo por xunto, espero que me desculpen. Resumindo (tiro de cita do gran mestre Cortázar, Julio): "No te dejés comprar, pibe, pero tampoco vender".
Como quero falar do asunto este da feira no bló pero non sei moi ben cómo, vou colgar o texto enteiro e acabouse.

Bo texto, señor das Alfaias. ¡Ah, xa lle teño O Carteiro de Bagdad na casa!