A raiña falou...

...para dicirlles a todos os seus súbditos -gays, ateos, republicanos e abortistas inluídos- algo que estes xa sospeitaban: que o creacionismo e a instutución monárquica son dúas caras da mesma moeda.

Febre

Esquecede esa historia da que falei hai uns días e coa que levaba loitando estes últimos seis meses, esquecede tamén eses tres capitulos corrixidos arreo e o lapis ateigado de planos, imaxes e documentos. Outra vez será. Esquecede tamén a seca, o outono vizoso trouxo unha enchente.
O venres pola noite volveu a febre en forma dunha nova novela, volveu ese transo no que entro cando por fin atopo un boa historia, cando escribo ese capítulo final ao que sei que me teran que levar os próximos meses de duro traballo. E emocioneime de novo, como cando os meus rinocerontes ou o meu Abdul en Bagdad.
Onte xa merquei uns libros e encarguei outros na rede, amais dalgún filme que preciso. Devezo por poñerme esta noite diante do portátil e mentres os meus fillos se enguedellan no remuíño dos soños facer eu o mesmo pero ben desperto, cos meus ollos estartelados.

Agustín no Día da Biblioteca

ONDE HAI UNHA BIBLIOTECA HAI UNHA LUZ
Agustín Fernández Paz

ABRE AS PORTAS e entra. Entra neste espazo que agarda por ti, neste ámbito onde cada palabra é un don que recibimos como agasallo. Percorre todos os recantos desta casa da liberdade, respira este aire que non sabe de fronteiras, déixate levar polo río de recendos que anuncia os tesouros da biblioteca.
Estamos nun lugar especial, sería imposible confundilo. Desde o ceo debe de verse como un punto de luz brillando coa intensidade maior, como un aleph que contén a memoria e os soños da humanidade. Unha luz, si. Unha luz que escintila coma un faro entre as tebras, co rítmico latexar dun corazón inmenso que expande ondas de liberdade e de esperanza polo territorio que a circunda.
Quizais poderiamos seguir vivindo se nos faltase este aire que fai vibrar todas as células do noso corpo, se cadra as persoas continuariamos coa nosa existencia rutineira se non existise a biblioteca, mais algún lugar decisivo ficaría baleiro no noso corazón.
Faltaríanos a enerxía que nos fai desexar unha vida mellor, unha cidadanía máis libre, unha sociedade máis xusta. Doeríanos non escoitar a voz das persoas que sufriron a historia e a das que a sofren agora mesmo; sería insoportable oír só as palabras dos que tentan dirixir e controlar as nosas vidas.
Para que isto non suceda, abre as portas e entra. Ábreas sempre, todas as portas, pois cada vez que o fas incorpóraste ao río subterráneo que alimenta a biblioteca, ao torrente de liberdade que a fai vivir e lle dá azos renovados...(segue aquí)

Agustín, Premio Nacional LIJ 2008

Xa tardaba de máis que, este espello onde todos os que escribimos con independencia do xénero deberiamos mirarnos con humildade, recibira esta merecida honra. Vaian estas imaxes da nosa admirada Maggie Cheung de rendida homenaxe á súa huamanidade e mestría.

O futuro xa está aquí

Nunha extraordinaria anotación, Calidonia, ábrenos os ollos sobre o libro dixital comentando a súa experiencia dun ano sen papel. Ata eu, que son un analfabeto informático e me perdo entre tanto fluxo e refluxo RSS, estou abraiado coas posibilidades do trebello. Haberá que ir tomendo nota, sobre todo agora que semella que vou collendo o fío dunha nova historia-por fin!-, e teño un lapis ateigado de fotos, planos e pdfs para documentarme.

My favorite Things II

A versión é a de Coltrane do post anterior, pero hai algunha máis extraordinaria. En primeiro lugar, esta un chisco naif de Claudine Longet, a nai musical de Carla Bruni.



Tamén esta, da gran dama Dionne Warwick cos elegantes arranxos de Burt Bacharach.



Ou esta xenial marcianada de Outkast.





E para rematar, esta estarrecedora ineterpretación de Borkj na cela que Von Traier lle fixo a medida en Dancing in the Dark.






Ao cabo, tras a canción está sempre a xenialidade de dous dos máis grandes compositores do século XX: Rodgers e Hammerstein.

Elitismo cultural

"Un dos serios problemas que padece a literatura galega no seu conxunto -coas consabidas e parciais excepcións, todo hai que dicilo- é que non ten unha recepción social normal. E, a pesar diso, a nosa creación literaria está, cuantitativa e cualitativamente, moi por riba da sociedade -e sobre todo no plano estético- á que inicialmente vai dirixida."

Fernán Vello dixit.

É dicir, que a culpa non é dos propios creadores, nin dos editores, nin dos intermediarios culturais, senón dos pobriños lectores que non están á altura ética e estética do que escribimos e lles queremos vender.

Compañeiros, ás barricadas! Abandonemos a Bastilla! A xentalla non nos comprende! Tomemos á Corte! Reconquistemos pazos, fastos e xardíns. Que os príncipes e os reis rían de novo coas nosos ripios de bufóns ben mantidos.

My favorite things

O sábado, amais de Ramiro, deixounos o fotógrafo William Claxton. A súa ollada documenta toda a época dourada do jazz e moitas das súas fotos destes músicos xeniais son xa iconas do seculo XX . Tiroulle fotos a algúns dos meus favoritos, Coltrane, Duke e Chet (dende os seus tempos de animal máis fermoso do jazz ata a derrota final).
Vaia esta peza do mestre do saxo tenor (aquí co soprano) que dá titulo tamén a un dos poemas londinenses de Ramiro, como sentida homenaxe e despedida a ambos os dous, a ollada que botaron ao mundo, un coas súas plabras e o outro coas súas imaxes. Grazas por facernos estartelar os nosos ollos e ver onde antes non había ren, por axudarnos a ver o invisible.

Aniversario...

... e a seca continúa.

Ramiro Fonte, in memoriam

Un fondo laio rachou esta madrugada a escuridade da fraga e esta mañanciña as augas do Eume, do seu río, do meu río, do río de tantos, baixaban toldadas de loito e os peixes entoaban un sentido pranto.

O gardador das fontes máis lonxanas, aquel que nos aprendeu no segredo das choivas do pasado, partiu e un anaco noso foi canda el.

M.

Levo máis de dez anos tomando o café no mesmo bar antes de entrar no choio polas tardes (son un home fiel e contraditorio a vez). Os donos do negocio son uns emigrantes retornados da Arxentina: o home aténdeo polas tardes ata ben entrada a madrugada e a muller polas mañás. Durante todos estes anos vin medrar ao seu fillo M. entre as mesas, axudeille cos deberes en máis dunha ocasión, escoitei ao seu pai falar con orgullo dos seu éxitos no baloncesto e ultimamente ata falamos de dereito romano pois comezara a facer dereito económico. Lembro tamén como o pai gardaba os xornais e me preguntaba polo significado desta ou daquela outra palabra en galego, ata aprendera a dicir "café con xeo" co seu acento porteño a forza de pedirllo eu nos días de solleiro. O bar levaba pechado unhas semanas e pensei nela, que se operara, e supuxen que a recuperación andaba un chisco máis lenta do previsto. O xoves pasado vina na beirarrúa con face de derrotada, máis eu ía con présa e por non cruzar a rúa...

Onte, estrañado, pregunteille a un veciño e souben a verdade: ese rapaz que vin medrar entrou en urxencias hai un mes polo que semellaba unha parvada. Xa non saíu e agora, afouto, loita na planta de oncoloxía contra unha leucemia que se estende polas súas veas coma unha alimaria voraz. Conteillo a Men pola noite, na terraza, mentres os nenos durmían e lle daba a roupa que ela tendía. Cos ollos engradados, díxome que prefería que non lle falase desas cousas...

Hoxe, aínda teño o arrepío no corpo, amais esta historia lémbrame a unha espiña aínda cravada ben fonda no meu interior. E por enriba, esta mañá o meu fillo díxonos que estaba canso e preguntounos se podía quedar en casa e nos dixémoslle que non, a non ser que estivera enfermo...

Finalista

Dous libros meus están na quenda de finalistas de dous premios de lectores: Festina lente no Libro Galego do Ano que organizan Galiciae e El Progreso e O carteiro de Bagdad no Frei Martín Sarmiento.

A casa do vagabundo

Mañá sábado estarei a partir das 14.30 pola Radio Galega na

Casa do vagabundo para falar con Rivadulla Corcón

de Festina Lente e de moitas outras cousas.

Aníbal

Hai agora quince anos da edición de Un home que xaceu aquí de Aníbal C. Malvar (lina o sábado ata a madrugada e segue espléndida). Con ela comezou unha extraordinaria tetraloxía que no seguinte lustro daría ao prelo A man dereita, Premio García Barros 1994 (que estou a reler tamén e é unha magnifica intriga político- xornalística) ; Unha noite con Carla, Premio Xerais 1995, e Á de mosca como remate en 1998, a sua piece de resistence, a mellor novela negra da historia da literatura galega. Logo como se fose aquel xeral cartaxinés ás portas da imperial Roma, Malvar recuou e calou.

Xa van alá dez anos da súa ausencia, que eu considero unhas das perdas máis significativas das nosas letras. Quizabes foi una adiantado a súa época, alguén que transitou camiños que ninguén volveu percorrer, malia que algúns o tentaron con escaso resultado. O seu rexistro lingüístico cun galego urbano trufado de xerga debería ser estudado polos filólogos. Os seus diálogos afiados como o gume dunha navalla, con replicas lixeiras e inzados de de sentenzas e citas memorables. As poderosas metáforas que como labaradas xorden na narración. E por enriba de todo o ritmo, constante e trepidante, que leva a catrapolas ao lector ata o remate.

Agora anda de xornalista por Madrid e conserva ben engraxada a súa pruma. A miña esperanza é que Ineditor ven de editar hai uns meses a tradución ao castelán de Un home que xaceu aquí e eu agardo que isto supoña un indicio de que vai retomar axiña a súa andaina literaria.

Quédannos o seus libros, procurade por eles. Estou seguro que non vos defraudaran.