O sábado, amais de Ramiro, deixounos o fotógrafo William Claxton. A súa ollada documenta toda a época dourada do jazz e moitas das súas fotos destes músicos xeniais son xa iconas do seculo XX . Tiroulle fotos a algúns dos meus favoritos, Coltrane, Duke e Chet (dende os seus tempos de animal máis fermoso do jazz ata a derrota final).
Vaia esta peza do mestre do saxo tenor (aquí co soprano) que dá titulo tamén a un dos poemas londinenses de Ramiro, como sentida homenaxe e despedida a ambos os dous, a ollada que botaron ao mundo, un coas súas plabras e o outro coas súas imaxes. Grazas por facernos estartelar os nosos ollos e ver onde antes non había ren, por axudarnos a ver o invisible.
Vaia esta peza do mestre do saxo tenor (aquí co soprano) que dá titulo tamén a un dos poemas londinenses de Ramiro, como sentida homenaxe e despedida a ambos os dous, a ollada que botaron ao mundo, un coas súas plabras e o outro coas súas imaxes. Grazas por facernos estartelar os nosos ollos e ver onde antes non había ren, por axudarnos a ver o invisible.
.jpg)
5 comentários:
É bo saber destas coincidencias en gustos, aínda que creo que o que diga que non lle gusta Coltrane ou Chet é porque non os coñece... ¿Coñece esa autobiografía de Chet Baker, "Como si tuviera alas"? Recoméndolla e ata podo prestarlla, que pronto hei andar pola súa terra.
Abrazo, vellouco.
r.r., supoño que maís que gustos e cuestión de sensibilidades. Non emocionarse con Chet ou Coltrane, en fin...
Acabo de volver de Londres, onde me enterei do pasamento de Ramiro, nun deses xardíns que lle gustaban: que coincidencia tan triste. Agora que falas deste poema, lembro a vez que me comentou que a inspiración orixinaria para o poema foran uns versos enunciativos de Borges. Eu comentei que gustaba moito da versión de Coltrane do tema do que tirou o título, pero que non soportaba a da película, que a el si lle encantaba e escoitamos nunha tarde de inverno no Areal vigués. É un xeito de conforto, Folerpa, que ti tamén gostes destes poemas londinienses de Ramiro, porque agora, cando os leamos de novo, lembraremos aos que se foron, igual que agora é tempo das mapoulas de rememoranza, de Sassoon, de Owen, de Graves...
Xesús
Xesús, a veces esquezo que o tema é daquel filme noxento. Para min será sempre de Coltrane, sintto por Julie Andrews. Andei a procura dos versos de Borges e non os atopei..
Ti sabes cales son?
Respecto aos poemas londinenses de Ramiro é algo que me pasa con outros poetas. Eses versos compostos no exilio ou nunha viaxe, lonxe da terra son moitas veces os que máis me gustan, teñen un ton meláncolico, de paraíso perdido, de ausencia...
Naquela tarde Ramiro recitou os primeiros versos do poema de Borges, pero, por mágoa, non os lembro. Botarei un ollo á antoloxía a ver se podo identificalos. Nesa mesma tarde Ramiro amosoume libros de exiliados españois do XIX, impresos en Londres, e creo que participaba dese espírito do liberal que observa a súa terra na distancia. Aquel tomo era unha marabilla: xa sabes que por algo se definía poeticamente coma un cazador de libros... Apertas!
Xesús
Enviar um comentário