Autodenuncia

En cumprimentodo dos meus deberes de bo e honrado cidadán deste páis e para público coñecemento, en especial da asesoría xurídica da Momia, declárome autor intelectual ou cooperador necesario ou cómprice ou encubridor do filme HQB! aos efectos legais oportunos.

O vello Simbad voltou das Illas

Transcribo textualmente a nova que recolle hoxe o diario de balde QUE! Ed. Vigo, na súa paxina 22:

Literatura
El escitor Alvaro Cunqueiro presenta esta tarde en la Casa del Libro su último libro titulado “Viajes y yantares por Galicia". A las 20 horas.

Non penso perdelo.

Lois Pereiro DLG 2006

Únome a campaña blogueira de María e a reivindicación Jaure, pero en vez de postear un poema de Lois, poño este daquel Rivas co que tanto gozaba, hoxe perdido para sempre no rodopío mediático.
Sempre pensei que falaba deles dous, de dous soñadores chimpando nas pucharcas nas calexas daquela capital onde as metáforas e as loias agromaban dos sumidoiros elevándose ao ar coa incerteza do futuro. Agora esas mesmas calexas fican esvaradías por unha mulime de lembranzas e ideais estragados e a certeza do que nos agarda inzase por tódolos recunchos como unha vagarosa morte doce.

Poetas

Caínlle folerpas azuis pola sombra dos ollos.
Se nos damos présa,
dixo cun sorriso,
poderemos saír na Gran Enciclopedia Galega.
Efectivamente, os nosos apelidos estaban na fin do alfabeto.
Pero aquel inverno de Madrid
coñecimos unhas mozas
que aprazaron a nosa entrada na Historia.

Manuel Rivas, Ningún cisne
Sotelo Blanco Edicións, 1989.

Neotrobadorismo

Sedíame eu no alto da Encarnación
e cercáronme as tebras, que escuras son:
eu agardando ao meu Charli !
eu agardando ao meu Charli !


Estando no alto ante a parada,
cercáronme os ciumes, vaia parvada:
eu agardando ao meu Charli !
eu agardando ao meu Charli !


E cercáronme as horas, que tarde son,
non hai taxi, nin vitrasa:
eu agardando ao meu Charli !
eu agardando ao meu Charli !


E cercáronme as dúbidas do meu siso
non hai vespino, nin teño permiso
eu agardando ao meu Charli !
eu agardando ao meu Charli !


Non hai alí taxi, nin vitrasa
ficarei soa no alto lonxe da casa
eu agardando ao meu Charli !
eu agardando ao meu Charli !


Non hai vespino, nin teño permiso
ficarei soa presa do meu mal siso:
eu agardando ao meu Charli !
eu agardando ao meu Charli !

Love Will Tear Us Apart (versión libre)

Cando a rutina traba con forza,
coa ambición no val e o resentimento na curota,
as emocións non agroman
e afastámonos e tomamos diferentes estradas

Entón o amor,
o amor esgazaranos outra vez

¿ Por que o leito está tan frío ?
Ti que das a volta lonxe no teu lado
¿ Foi a miña cadencia a que estragou o noso respecto?
¿ A que estragou os nosos sentimentos enxoitos?
Con todo aínda fica esta súplica, esta alfaia das nosas vidas

O amor,
o amor esgazaranos outra vez

Ti berras en sonos e descobres tódalas miñas eivas
e eu co acre sabor da desesperación no meu padal
Penso que algo tan bo non pode funcionar sempre

Entón o amor,
o amor esgazaranos outra vez

(En lembranza de Ian Curtis pendurado dun adival na súa casa o 18 de maio de 1980 aos vintetrés anos)

Letras Galegas: Varias cifras e un dato

As cifras

17, nº aproximado de poemas en galego escritos polo homenaxeado.
5, nº de páxinas en galego nun xornal co gallo da celebración.
1, euro miserábel polo libro sobre o homenaxeado que vende o anterior xornal patrocinado ademais por unha caixa.
0, nº de actos oficiais dos que nos malgobernan co gallo da celebración.
2, columniñas arriba a esquerda que lle adica un xornal nacional a celebración.
1, paxina enteira no anterior xornal a promover o último libro do diletante crítico anglosaxón publicado nunha das súas editoriais.
45, minutos sobre o homenaxeado a partires da mañanciña do 18 na televisión popular, agás as puntuais novas nos informativos case tan relevantes como unha tortilla xigante que fan en non sei onde con máis de 5.000 ovos.
5, nº de horas polo serán de culebróns emitidos pola televisión popular neste día.
6, nº de libreiros que ousaron poñer os seus postos na rúa en Vigo para promover o galego entre os turistas xubilados de transatlántico


O dato.

Ante toda estas crifras o presidente ledo de que a xente vaia a praia presume de ser un túzaro na informática, e de non tocar rata nin rato o día da necrofílica celebración dunha lingua case morta.RIP.

Letras galegas

Disque no novo mapa das titulacións que propón o Consello de Universidades desaparece como tal a de Filoloxía Galega. Disque tamén que por cada euro que os galegos nos gastamos en promover a nosa lingua gastamos outros 240 na de Don Quixote.
Na miña mocidade o dezasete de maio era lectivo, non instituto faciamos cartaces, exposicións, líamos os libros do homenaxeado e organizábase un concurso literario, lembro que un ano acadei o primeiro premio en narrativa e o segundo en poesía, foi a miña primeira e derradeira vitoria no eido literario, co paso do anos só acumulo derrotas aínda que miña nai non perde a esperanza e limpa tódalas semanas con cariño as bandexiñas de alpaca que me entregaron daquela.
Recoñezo que do homenaxeado deste ano, nada lerá, agás da súa condición de poeta exiliado pouco máis sabía, supoño que coma min a maioría dos lectores.
Nun xornal falaban estes días do pulo que estaba tomando a celebración, eles que nin sequera ese día fan a edición en galego ao completo ou que revelaron fai pouco no seu suplemento de culturas o grande segredo literario do honrado nun artigo titulado: “De como un gallego le robó la musa a Borges”.
Creo que a celebración esmorece pouco a pouco, o de convertela en feirado foi un erro, e o que debería ser a grande festa das nosas letras mudou nunha escusa institucionalizada para que as editoriais fagan as súas monografías e edicións e suban un chisco as súas escasas cifras de ventas, ou que unha cadea de supermercados imprima nas súas bolsas un poemiña que ninguén lerá, ademais cada día a festa está máis lonxe da rúa e do lector medio pois adícase a mortos case descoñecidos, non digo que non sexan relevantes nas nosas letras, cando podía ser o grande premio das nosas letras a un escritor vivo, un recoñecemento a toda a súa obra literaria.
Todo parece máis ben a necrofílica celebración dunha lingua morta. RIP

Aurora Vidal Martínez

Morreu onte na vila do Lérez non moi lonxe de onde nacera en 1911, mestra, poetisa e membra da RAG dende 1952.
Da súa obra destacar Poemas de nenos e paxariños (Libros da Frouma nº9, Follas Novas, Santiago Xuño 2000), un fermoso libro que é unha ledicia para pequenos e maiores. Vaia este anaco do seu poema Cantiga de homenaxe.


Deus abandonoume, quitándomo todo,
mais deume beleza no leito da morte;
deume canto tiña no pano da lousa,
semente de lúa, arume de froles.

Sepultoume, antón, na cova da terra,
coa groria miña dos seus privilexios;
deume o canto limpo dunha eternidade
nas longas campanas, desfeitas en versos...

A Memoria do Inferno ou O Inferno da Memoria

Que escuras reviravoltas dá a vida dun home para finxir durante trinta anos que sobreviviu ao terror dun campo de concentración nazi, e presidir unha asociación de superviventes, e escribir un libro desa imaxinaria tortura e dar charlas aos rapaces sobre a súa fantástica e arrepiante experiencia e recibir medallas no seu peito.
Que escuras reviravoltas dá vida dun candidato para ocultar tódolos seus anos de vida pública no anterior réxime, tódolos seus cargos, embaixadas, secretariados e ministerios, rúas que eran de el e mergullos na praia.
Supoño que todo será por causa desa “burda criba da memoria” da que falaba Günter Grass no seu demoledor e lúcido artigo deste fin de semana.

Semáforo

Na penedía
branca da beirarrúa
onde boquexan
as baleas
e precipítanse
os lemmings
voltamos a ser animais
que ignoran
as mensaxes cifradas da circulación.

Tender Pontes

Pola autoestrada cruzamos a Raia, xa non hai viaxe nin fronteiras nin alfándegas, todo muda nunha ladaiña interminábel de sinais indicadores e carteis, e Penélope farta de agardarnos, vende cebolas e allos nunha cuneta cinsenta. Na cidade agás pola lingua xa todos somos iguais, poderiamos estar en calquera outro lugar e non nós decatariamos nin eles tampouco, aínda que sempre nos quedará a fachendosa babel que resiste estarrecida a ira divina do deus americano ou escandinavo ou chinés que todo o asolaga e uniformiza. Dende a fiestra do automóbil leo na outra beira do río, baixo a ponte e pintada con grandes letras brancas no peirao que se afunde nas augas balorentas do Douro unha fermosa e suicida declaración de amor, AMOTE MAIS DO QUE AO SOL. Cecais a única e derradeira diferenza sexa esa.