Fogar de Breogán

Nunhas horas farei co meu fillo algo que nunca fixemos xuntos: sentaremos no sofá e veremos un partido de fútbol na televisión, e cantaremos o himno, e berraremos e axitaremos as nosas bandeiras, e cando marquemos o primeiro gol... estouparemos.

Perda

Despois de cinco anos, tres pisos e milleiros de quilómetros percorridos, meu fillo rachou polo eixe dianteiro o seu ferrari, coma el o chamaba, botando unha carreira coa irmá polo corredor da casa. Apareceu emocionado no salón co volante nunha man e as rodas noutra chorando. O desgusto duroulle máis dunha hora de bagoas e laios e despois xa máis tranquilo tralos aloumiños da súa nai procurou nos catálogos dos xoguetes por un igual e ensinoumo. Eu trateille de explicar que a vida esta chea de perdas e que tras esta primeira virían moitas máis, pero que tamén gañaría e atoparía moitas outras cousas na súa andaina. Engadín tamén que as horas de lecer que pasou co seu correpasillos dende os seis meses non regresarían se mercásemos outro igual, e que as lembranzas non se poden substituír por outras. Que ese pouso que lle van deixando as persoas, os obxectos, os lugares e as vivencias son o que o van conformando devagar para converterse nun homiño.
Parece que quedou máis convencido ca min, pois xa me vexo co torpe que son facendo bricolaxe caseiro para ver se llo dou amañado, o que non penso é mercarlle un igual, creo.

Corpos novos mortos en traxe de baño

Onte en Cuatro emitiron unha indignante reportaxe sobre o tsunami. Relataron a catástrofe dende a parcial perspectiva dos turistas que se salvaron polos pelos en Tailandia e tiveron que sufrir a incomodidade dunhas rabuñadas e unha noite de angustia na selva á intemperie denantes de que fosen repatriados as súas cómodas casiñas do primeiro mundo. Pobriños eles. Dos máis de douscentos mil mortos de alí, da situación actual dos refuxiados en tendas e choupanas sinxelamente nada de nada, as frías cifras e nada máis.
Algunhas das verbas dos sufridos e emocionados turistas non tiñan desperdicio. Un médico francés relataba que o que máis lle impresionara e non esquecera eran os corpos novos mortos en traxe de baño – corpos occidentais, claro- e un sueco afirmaba que polas noites aínda oía o ruxido das ondas que se achegan cara el. Dos cadavres de milleiros de tailandeses aboiando nas augas ou pendurados das palmeiras nin unha palabra.
Había unha imaxe que definía a perfección a nosa arrogancia de indestrutíbeis habitantes do primeiro mundo. Nunha terraza a beira da praia e coa onda mortal case enriba deles un fato de turistas fumando tranquilamente ollaban coma babiolos cara o espectáculo dunha morte segura.

Nadal

Hai anos que xa non nos facemos agasallos nestas datas. Onte sentados no sofá as raiolas do derradeiro sol do ano quecían os nosos corpos cansos, namentres os nenos xogaban sobre a alfombra voadora cos seus xoguetes novos nun mundo inocente do que fai tempo fomos expulsados. O meu mellor agasallo é ver o reflexo deles nas túas meniñas de carambelo.

Glutamato Yeyé

Nunca comprendín a ansia voraz e o apetito desmedido que provocan nos meus fillos, na pequerrecha de 17 meses tamén, os jojitos ou gusanitos ou patatillas e que non se producen con calquera outra lambetada das que comen. Descóbrese agora segundo un estudio dunha universidade que un aditivo que conteñen especialmente estes petiscos salgados, o E-621 ou glutamato monosódico, incrementa nos ratos a voracidade ata un 40%.
Dende hoxe mesmo meus fillos deixan de ser coma cobaias de laboratorio.

Todo o nada

Esta portada xa é historia do blogomillo. Parabéns Marilyn.

Síntomas

O mesmo día que un feixe de anónimos blogueiros comiamos churrasco e bebíamos licor café producíanse dous feitos sintomáticos do feble estado da nosa cultura carente de debate e o de menor xesto de audacia ou modernidade:

1º Por un lado era reelixido o actual presidente da RAG sen que se presentase ningunha outra candidatura alternativa.

2º Na noite dos primeiros Premios da Edición era elixido coma autor do ano 2005, repito do ano dous mil cinco, Xosé Luís Méndez Ferrín.
E coma libro ilustrado do ano 2005, volvo a repetir do ano dous mil cinco, un de Luis Seoane.

Xantanza do blogomillo 05: conclusións

1ª:Os que estaban son, máis non estaban todos.
2ª Metabloguear é o peor e hai que tunear os blogues, Ascarida dixit.
3ª: Que vello me sentín enfronte dalgúns blogueiros dez ou quince anos máis novos.
4ª Mágoa que Mariademallou non fixese uso do seu botiquín laranxa de urxencias poéticas.
5ª: Que bo estaba o licor café.
6º Os da mesa do lado cantaban máis e mellor: hai que ir pensando nun himno do blogomillo.
7ª A musa e o muso do blogomillo: IC e FV.
8ºLevámonos todos demasiado ben, fai falla algo de polémica entre nós.
9ºFoi un pracer saudar, beber, comer e falar con vostedes.
(algunhas fotos na de Paleón)

Agasallo

Este é o meu humilde agasallo de Nadal para todos vos, agardo que gocedes léndoo como o fixen eu escribíndoo.
Sairá do prelo en febreiro editado por Tambre.

Tópicos

A afamada profesora e crítica literaria ao falar do premio afirma:
"pero a frescura e o esforzo de non facer alardes de erudición, e pola actitude humilde e discreta que amosa, sempre pensei que a autora era unha muller.."
Polo tanto a sensu contrario e como autor masculino, eu son reseso, fantasma, fachendoso e lingoreteiro.

Aviso de navegantes

Concordo co post de Kavafinho. Unha vaga de priapismo adolescente estase a estender coma un andazo polos comentarios anónimos dalgúns blogues.
Non, se ao final estámoslle dando a razón ao poeta editor.

Corrección

Andei estes días ensarillado nas correccións dunha noveliña xuvenil que sairá do prelo para a primavera. O texto xa pasou pola man do corrector e agora tócame a min coma autor a ardua tarefa de rematalo. Ven isto ao caso da pouca repercusión que ten este traballo no mundo editorial galego. Case ningunha editora pon nos créditos do libros os nomes dos correctores, só me consta nos da editorial española El Acantilado, onde chegan aparecen ata os nomes do primeiro e o segundo e ata un coordinador segundo me comenta o meu benquerido editor.
Asemade nos premios da Edición do 2005 a celebrar pola AGE o próximo 17 de Nadal non se recolle ningún premio neste sentido.
Creo, que nun sistema literario coma o noso, a súa función é de especial relevancia e debería ser recoñecida dalgún xeito. Cumpriría con comezar a poñer os seus nomes nos libros.

O home que sabía demasiado

Sentados no sofá o sábado á noitiña, os nenos dormen e ti folleas unha revista. Nas súas páxinas 24 pares de zapatos: seis pares para o día, seis de salón, seis para a noite e seis de sandalias. Pregúntasme se sabería escoller os que máis che gustan. Ergo a cabeza do meu libro, boto unha ollada rápida e sinalo axiña os segundos de arriba dende a dereita, unhas merceditas marróns. Ti sorpréndeste da rapidez do meu acerto e comentas que non pode ser bo que te coñeza tan ben.