Nin Samaín nin Halloween...

...para min hoxe é a Noite dos Calacús.

Recital

Hoxe ás 20:00 horas na Casa do Libro de Vigo e na presentación do libro CATAVENTO DE NEUTRÓS DOMESTICADOS de Manuel María participarei no recital de poesía do autor xunto cos escritores Paula Mariño, Francisco Castro, Ramón Nicolás e o editor, Henrique Alvarellos.
Agardo facelo un pouco mellor que esta semana no Diario Cultural, onde un día tras outro esnaquicei os meus propios versos. Supoño que hoxe na entrevista a cousa irá un pouco mellor.

Espello

“Como aqueles homes que non permitían que o lume esmorecese e se encargaban de vixialo e alimentalo, hai tamén sentimentos que avivamos ao longo de moitos anos, porque, malia a súa inutilidade ao non pertencer ao presente, non queremos renunciar a eles, xa que neles cremos que residen principios inamovibles que nos definen como somos ” .
Solimán, de Xesús Fraga


Ás veces no feixe de novidades non sabemos por que un libro queda embaixo. Pasan os meses ata que un día cae de casualidade nas nosas mans, o abrimos, o devoramos e ficamos marabillados pola súa mestría. A min pasoume estes días co Solimán de Xesús Fraga onde nas súas páxinas tinguidas coa nostalxia vinme reflectido na vida de Álvaro, Román e Lucía.
O escachado espello das lembranzas recuperou de socate o seu azougue esmorecido e volvín a transitar polas rúas da miña mocidade, polos tempos do Instituto Sansón de Barcelona, do 1,2,3, do xampú Geniol de ovo, dos primeiros porros, daqueles profes colegas que nos trataban coma iguais sen selo, das vilas que sen decatarnos creceron ao mesmo ritmo ca nós, dos clásicos universais ilustrados, duns avós que eran algo máis que gratuítos canguros por horas, das Hazañas Bélicas e os primeiros corpos espidos do Interviu, daquela noite de transistores e confidencias na cociña do 23F...en fin unha fermosísima e emotiva novela xeracional na que atoparnos e onde o autor cunha prosa melancólica e humilde condúcenos devagar na procura dese solimán imposible que nos libere desa pezoña serodia que percorre as nosas veas.

Un bo día

Malia ser luns hoxe foi un bo día.

1º Por fin saio da miña crise creativa, a música volve a soar no meu caletre e os dedos lixeiros baten no teclado compoñendo o fío dunha nova historia.

2º Un lector deixa unha mensaxe neste blogue, respóndolle para ver que quere. Unha sinxela felicitación tras a lectura dos meus versos chineses chégame no correo e éncheme de ledicia e orgullo. Moitas grazas.

3º Kavafinho despois de case un ano de singradura arribando a illas, badías e portos que os seus ollos ignoraban, chega a Itaca e déixanos dúas gorentosas e fermosas alfaias da súa arte ( Outra gralla fundamental do SLG: a ausencia dunha tradución das Fleurs du mal de Baudelaire)

O dito, hoxe foi un bo día.

Cartas do terceiro día

Esta semana no Diario Cultural da RadioGalega as asoballadas labregas chinesas da prefectura de Jiang Yong, Provincia de Hunam, falaran pola miña voz.

Barreiro vs. Reigosa

Onte en Libro Aberto asistimos a un interesante combate literario. O Presidente acusou ao escritor, entre outras cousas, de falta de alicerces históricos, de escita apresurada, de inconcreción xeográfica e temporal da obra. O autor un chisco aquelado polos ataques zafouse como puido e cada gralla do Presidente era para el unha decisión intencionada de escritor, chegoiu incluso a gabarse nunha das súas respostas de que o presidente non o tomase por un ignorante. O presentador mentres tanto asistía co seu perenne sorriso a lea dos titáns e eu ficaba perplexo do outro lado de televisor.

Vergoña

Despois do silencio sentín vergoña de que a nosa televisión pública produza e emita semellante programa, asi que suscribo unha por unha as verbas de Martin
A pobre e aldeana nena Marta xa a puxeron no seu sitio Naúfrago e Veloso polo que tampouco teño máis que engadir.

Orellas

Ao fío deste fermoso post de Brétemas, lembro, non a miña primeira libraría, senón a miña primeira biblioteca, fóra da do meu pai. Ficaba na traseira da Casa do Concello e os días de chuvia cando os nenos do barrio non podíamos xogar nas rúas refuxiabámonos nela e remexiamos nos seus andeis. Alí lin os meus primeiros comics de Tintín para pasar despois aos clásicos da aventura, Verne, Salgari, London..., que lía por entregas coa cadencia que marcaba a chuvieira invernal. Lémbrome tamén das moitas veces que a muller que nos coidaba na casa entrou na miña procura dando berros naquela sala silandeira pois xa era hora de cear. Máis dunha vez me sacou da orella, orella que nun acto reflexo, nun pequeno aceno arreo repetido todos estes anos entre libros, aínda acariño hoxe cando leo.

O fío de Ariadna

Levo dende abril sen escribir, ou mellor dito levo cinco meses sen rematar nada do que comezo.
Empecei cunha novela xuvenil que deixei abandonada despois de ter a historia e a estrutura, pero non fun quen de atopar o fío que me levara a rematala. Seguín con outra que partía dun vello relato e volvín a embarrancar no terceiro capitulo sen atopar o fío, esa musica que me levase co seu ritmo ata o final. Comezo a estar inquedo e a pensar que estou afectado dalgunha síndrome desas que de cando en vez afectan aos escritores. Non o sei. E ademais, xa case me esquecía, o venres cumpro trinta e oito anos. En fin...agardo que devagar supere esta parálise e atope o fío que me permita saír deste labirinto de silencios, polo meu ben e polo do meu editor.
Polo menos hoxe recibín unha chamada do meu benquerido Martin que me deu unha gran alegría. Algún arroutado profesor dun instituto da Coruña puxo o meu Sari, soñador de mares coma lectura aos seus alumnos.

A arte da pintura

Bertold Brecht coñeceu a un home que para mostrarlle a súa casa aos demais levaba sempre un ladrillo con el.
O heterodoxo pintor local pasea polas noites entre as cabichas cun dos seus lenzos, gabándose na barra dos bares co descomunal ego dun xenio calquera da pintura universal.
Na súa derradeira exposición decepcionou ao seu critico máis entusiasta, a súa mellor obra, “Autorretrato vendado”, homenaxe suponse a aquel famoso cadro do holandés coa orella cortada, é moito máis pequeno do que este lembra das súas ambulantes xiras nocturnas. Interrogado por esa circunstancia, o artista resposta que lle regalaron o marco e era unha magoa desperdicialo.

Intimidade

Sentada aos pés da cama en roupa interior

ás súas costas sécolle o seu longo cabelo

namentres asubío devagar

I had a farm in africa

/

Envexa

A lingua dos demais

Ao fío do post de hoxe de Veloso cóntovos esta triste historia.
Na magnífica conferencia da profesora Ofelia Rey Castro na Fundación CaixaGalicia o pasado martes sobre os libros na Idade Moderna en Galicia ocorreu ao comezo da mesma un feito incrible. A presentadora do acto ante o escaso público asistente, só 14 persoas, estrañouse e comentou que houbera problemas na convocatoria por correo electrónico que moitos recibiran ese mesmo día e desculpouse coa conferenciante. Unha señora das primeiras filas comentou que moitos dos convocados, supoño que vellas e vellos podentes coma ela cos seus cartos a prazo fixo en Caixagalicia, non acudiran a mesma por pensar que ía ser impartida en galego. A presentadora —menos mal— manifestou que non cría que tal feito botase a xente para atrás e achacou o escaso éxito ao mal tempo e a choiva, aínda que engadiu que estaba ben sabelo e que nas próximas convocatorias deixaríase claro este asunto para evitar malentendidos.
A profesora impartiu a súa conferencia en castelán mais cando lle fixen algunhas preguntas respondeume con toda a naturalidade nun fermoso galego namentres a podente señora xiraba a súa cabeza e fitaba cara a min con xesto aquelado.

Medrar

O sábado pola mañá á hora de vestila miña filla porfiou en por os seus pantalóns favoritos, aqueles de listas de cores que tanto puxera ao comezo do verán. Por moito que lle dixen que medrara moito e que lle quedaban pequenos ela teimou en poñelos malia evidencia. Tras varios infrutuosos intentos deuse por vencida e chorou desconsolada durante un bo anaco. Despois pasou todo o día carrexando por todos os recunchos da casa os malditos pantalóns sen esquecelos en ningures. De cando en vez fitábaos e un meco tristeiro agromaba na súa face. Con so dous anos era consciente de que perdera algo, non sabía moi ben o que, mais do que estaba segura era de que non o recuperaría xamais.

Soño imposíbel

Que fermoso tería sido que hoxe, no día mundial da arquitectura, os dous membros do BB (Binomio Bifronte) que nos malgoberna apertaran á vez o botón vermello e voaran para sempre polos aires toldados de Compostela os anacos do mausoleo do monte Gaiás, e deixar despois alí os refugallos coma testemuña desa tolería faraónica. Pero non, esa maldita carreira comecartos segue cara a adiante e ninguén ten a coraxe política de detela.
Que fermoso tería sido que hoxe, no día mundial da arquitectura...