Medrar

O sábado pola mañá á hora de vestila miña filla porfiou en por os seus pantalóns favoritos, aqueles de listas de cores que tanto puxera ao comezo do verán. Por moito que lle dixen que medrara moito e que lle quedaban pequenos ela teimou en poñelos malia evidencia. Tras varios infrutuosos intentos deuse por vencida e chorou desconsolada durante un bo anaco. Despois pasou todo o día carrexando por todos os recunchos da casa os malditos pantalóns sen esquecelos en ningures. De cando en vez fitábaos e un meco tristeiro agromaba na súa face. Con so dous anos era consciente de que perdera algo, non sabía moi ben o que, mais do que estaba segura era de que non o recuperaría xamais.