Hai uns días, na mesa, ameacei á miña filla de tres anos con que ía quedar sen sobremesa se non comía e deixaba o prato baleiro. Ela puxo cara de enfado, entornou os ollos, fitoume con toda a carrexe dos seus poucos anos e devolveume a ameaza.
—Cuando yo sea mayor y tu pequeño, ya verás, ya, yo voy a ser la que mande.
A súa nai mais eu escachamos coa risa, logo fíxose un mesto silencio, mirámonos e decatámonos de que levaba razón, moita razón.
Non rematou a comida e por suposto tomou o seu xeado de chocolate branco, polo que poida pasar no futuro.
.jpg)
5 comentários:
Iso de enfrontarnos ós vicios educativos é sorprendente, parece que é que non sabemos outro xeito (a min, polo menos, cústame evitalo). Pero ó final, incluso cos cativos, é unha loita de déspotas contra déspotas, ¿non é?.
Fixo ben anotar a resposta da nena, é para lembrar.
Estou de acordo con r.r. Ás veces non se pode evitar, ou eu, polo menos, tampouco sei evitalo.
Señor das alfaias, a esas idades argumentan coma Sófocles. Se collen entre tres ou catro a Sócrates, destrózano.
r.r., oulego, o curioso do asunto é que falando uns días despois con ela, descubrín que ela cre de verdade que o proceso vital dos adutlos e volver a ser naipelos de novo. Non sei de onde sacou esa idea, a non ser que por algunha conversa perdida relacionara os cueiros e a dependencia dalgúns anciáns coa nenez. Non sei, é un misterio que me ten marabillado e no que seguirei pescudando.
Ou que xa coñece a historia do incrible home minguante... :-O
Hai que tratalos ben a estes pequenos dictadores, a miña hai xa moito que tamén por motivos culinario nos ameazou con pasearnos espidos nas cadeiras de rodas cando maiores...aínda non me dou recuperado do susto. Porsi, agora lévolle o almorzo á cama a diario.
Enviar um comentário