Comezaban os oitenta entre os ouveos e laios do grana Ian Curtis que escoitaba acotío, e estaba tamén a doce voz de Alison Statton, nunca cheguei a ter o vinilo do Colossal Youth, pero alguén me gravara unha casete que hoxe xa non conservo. Despois seguín o resón da súa voz en Weekend, en Devine & Staton e en Alison Statton & Spike onde cantaba en Tokio e Osaka, mais estes vinilos si que os conservo como unhas pequenas alfaias. Eran tempos en que un mercaba os discos non polos artistas senón polas compañías que os editaban, Les disques du Crepuscule, Rough Trade ou 4AD.
Esta noite, mentres algúns acoden a escoitar a un revisionista de ringorrango e outros agardan pola nova baixada de Deus á terra, sexa de fronte ou de costas; eu sentareime na miña butaca e deixarei que a voz melancólica de Alison me acariñe... e como son un chisco vergoñento para estas cousas deixarei os seus vinilos na casa, e quedereime sen a súa sinatura, mais sempre levarei a súa voz comigo.
.jpg)
1 comentário:
Que os disfrute. Segurísimo que si, xa contará.
Enviar um comentário