O meu indicativo no carné de cópula da ninfa IV

de: indicativo: TVN-7557
para: indicativo: Ninfa 6786
cc: Ninfa6786@**********.com
data: 30/05/2046
asunto: Arañeira
prioridade:urxente



TVN-7557 é o meu indicativo
tatuado na pel coirenta da miña caluga,
técnico de vixésimo nivel o meu oficio
gravado nas miñas mans esgrevias
e na resistencia dos músculos e tendóns
das miñas costas e pernas,
a mansedume o meu condicionamento
marcado no meu entendemento,
SacuL o meu alcuño por min elixido
no recuncho de liberdade
que aínda nos queda a todos os que fedellamos
nas enferruxadas entrañas desta grande arañeira
que nos acubilla e nos ten prisioneiros
coma estarrecidos insectos ante a inminencia
do que descoñecido e voraz se achega

Desta foi

Os tempos son chegados. Movémonos por un País Novo.
Que o vexamos.(Como exemplo eu deixo o tabaco)

Capitáns de quince anos que fomos

Fai vinte anos destas fermosas e melancólicas verbas:


...E me chamas de amigo
cando a miña cabeza sobre o teu peito
non volveu a estar deitada
cando a miúdo nos zoupa o medo
cando perdín as túas costas
cando atopamos só baleiro

meu amigo

...E me chamas de amigo
con un fiíño de voz
ou un sorriso nervioso
que da a entender a túa desgana
cun vulgar apertón
dunhas mans sempre suadas

meu amigo

...E me chamas de amigo
se arriamos as nosas bandeiras
capitáns de quince anos que fomos
para ser agora dous descoñecidos
non me chames de amigo
se me vas a deixar doído

meu amigo.


Descoñecido, Devocionario (GB 1985).

Os húmidos monólogos das cisternas de noite

Hoxe a RAG escolle o homenaxeado do DLG 2006, o meu candidato e do de María e do Jaure é Lois Pereiro. Entendo que a súa elección suporía a saída da naftalina e a entrada na modernidade dunha festa que esmorece ano a ano. Un proposta tan arriscada que unha institución tan inmobilista supoño deixara de lado.
O que me sorprende son os nomes dalgúns dos outros candidatos: un excelente escritor reintegracionista, (iso non sería arriscado sería un suicidio), dous descoñecidos exiliados ilustres con escasa obra coma case sempre , e pásmense un boticario cineasta.
O dito, o monfortino sen dúbidas. Un xeógrafo das verbas que un día describiu esta Cartografía

Cal morto xa
ou vencido
falo sen min
e durmo
no desastre

Debera ser posible
facer mapas do odio
e os húmidos monólogos
das cisternas
de noite
descifrar

San Xoán

Miña filla lembras aquela primeira noite aínda sendo unha cativa en que te levei a festa dos fachucos e das teas, premías a miña saia xaspeada e non saías de antre as miñas pernas. Todo era misterio, sombras e tebras, vagalumes laranxas polas leiras e enxames de insectos que fuxían da santa compaña das labaradas que co seu lume purificaba as terras, milleiras, prados e eiras, labregos e animais que as traballan e tamén ás mulleres que na súa coraxe levan os sucos da seca e das malas colleitas.

Sexamos coma Lot

Xúntanse este días algúns feitos que me dan moi mala espiña para o reconto do luns en Pontevedra.
Unha pitón perdida en Ourense, un barco cargado de coque, que non de coca como sería o habitual, que embarranca ata dúas veces na ría, a constatación estadística de que este é un país mais para morrer que para nacer, o décimo aniversario dese arrepío televisivo que é Pratos Combinados. Parecen agoiros desa maldición bíblica que nos pode caer outros catro anos máis.
Pero resistamos e non ollemos cara atrás como aquela anónima muller que rematou convertida nunha estatua de sal.
Sexamos coma Lot, miremos cara adiante, cara ese novo hourizonte, percorramos ese camiño de esperanza que nos agarda.

O meu indicativo no carné de cópula da ninfa III

de: indicativo: TVN-7557
para: indicativo: Ninfa 6786
cc: Ninfa6786@**********.com
data: 21/05/2046
asunto: Mai
prioridade: urxente




Non poderás aniñar xamais no meu ventre
pois non teño embigo
nin voz de mai nin o seu van nin o seu agarimo.
A música da miña infancia
é o silencio
do continuo e mecánico latexar
do berce incubadora que me arrolou,
polos seus ollos
dous escintilantes leds vermellos,
pola súa face
unha pantalla de plasma de alta resolución,
polo seu sorriso
o mesmo código binario a cotío,
pola súa voz
o incesante zunido dun relé
que responde aos meus saloucos e chíos
cunha anestésica dose de soma
cun acougo de calafríos.

Mea culpa

Non pensaba falar de política neste blogue pero deixeime levar pola voraxine eleitoral e a decepcióne e a inquedanza polos reusultados fixo o resto. Hoxe xa máis repousado tras ler tódolos cálculos e contas posíbeis que manteñen viva a esperanza prometo con cometer o mesmo erro outra vez. Volvo ao rego e todos tranquilos, ainda que o momento histórico que estamos a vivir ben merecía as arrroutadas dos últimos días. O luns celebrarei a caída do Antigo Rexime borrando tódolos posts referidos as eleccións pois formaran xa parte do remuíño toldado desa historia que xa dura dezaseis anos e que todos queremos esquecer axiña.
De penitencia vai un novo poema da ninfa que visto os comentarios recadados vai camiño de morrer de éxito.

20 DE XUÑO

Cando espertei, O Dinosauro aínda seguía alí, ao menos unha semana máis.

Algunhas dubidas

Para levar mellor o incrible resultado e a espera, fixémonos no accesorio ou non tan accesorio.

1º Sobre o famoso CERA

Consultados os dicionarios, da RAE , o María Moliner ou de Manuel Seco, non atopo explicación semántica algunha paro o termo “residente ausente”,ou resides ou non resides, non hai outra opción posíbel. Ausencia e residencia son dos termos que se contradín.

Existe un vello aforismo latino que di: Absentia longa et mors aequiparantur.


2º Sobre a cobertura televisiva.

Foron alucinacións miñas froito da inquedanza ou os dous voceiros do informativo popular, o moreno e a loura, demudados ao comezo da xornada polo resultado das logo erradas israelitas mudaron a medida do escrutinio nun indignante xogo de lúbricos sorrisos e olladas, que alcanzou o éxtase despois da declaración do Dinosauro ?

Alguén ollou o lamentábel papel do bronceadísimo e excelentísimo señor director da EGAP no debate da Segunda? e a súa xenreira con Guerreiro? Supoño que sería froito do seu nerviosismo ante a posíbel perda do seu ben remunerado cargo.


2º Sobre Pepiño

Cometería un erro tan grande coma facer esas declaracións senón tivese clariñas as contas? un experto matemático coma el, licenciado naquel congreso federal que consagrou o talante ZP.

MÓVETE POR UN PAÍS NOVO

O domingo xa o sabes
nin á praia nin ao monte
nin friameira nin neveira
todos a Botalos
que estamos fartos
do que fan cos nosos cartos,
que dos seus xeitos
estamos cansos
tras dezaseis longos anos.

Segundo Rexurdimento

O Comisario político Jesús Pérez Varela, sinala hoxe no seu popular xornal de cabeceira que dende a proposta Galicia, Terra Única ata o actual programa Galicia, Camiños da Concordia contribuíuse a que Galiza realizara, na década final do século XX e no primeiro lustro do XXI, O seu segundo rexurdimento...

Salientou ademais que estase a chegar a unha nova economía da cultura e do patrimonio e que hoxe, ao redor dun 15% do PIB de Galiza é industria cultural, que non Cultura engado eu.
Non sei se incluíu o custo do faraónico mausoleo da Momia no monte Gaias, ver O Pais de hoxe, ou o do Luar ou o de Pratos Combinados ou o do SuperMartes, ou o das gaitas e saias escocesas ou o das subvencións por informar aos medios de comunicación nos devanditos cálculos.
Citou tamén as 342 novas infraestruturas, casas de cultura, edificios multiusos, bibliotecas, teatros ou salas de exposicións. En oitos anos tocamos a 42 por ano, a 3,5 por mes, engado eu.
A Cultura coma infraestrutura é unha nova achega deste grande pensador, que merece por méritos propios unha entrada na 2ª edición do Dicionario Galego de Filosofía que ven de saír do prelo.


PD. Manda Carallo! Un segundo rexurdimento e Alonso Montero sen decatarse e estudando aínda a probe Rosalía.

Cristal, orvalho e punhal

Morreu onte Eugenio de Andrade uns dous máis grandes poetas portugueses, vaian estes versos seus en lembranza de quen atopou nunhas sinxelas verbas núas aquilo que moitos procuramos nunha abafante carreira que xamais remataremos.
Vaian tamén por esas nais e polos seus fillos afogados onte nas augas balorentas da nosa indiferenza e polas verbas que xa non pronunciaran xamais, polas súas verbas que xa ninguén escoitará, polos seus berros, polos seus risos, polos...


As palavras


São como um cristal,
as palavras.
Algumas, um punhal,
um incêndio.
Outras,
orvalho apenas.
Secretas vêm, cheias de memória
Inseguras navegam:
barcos ou beijos,
as águas estremecem.
Desamparadas, inocentes,
leves.
Tecidas são de luz
e são a noite.
E mesmo pálidas
verdes paraísos lembram ainda.
Quem as escuta? Quem
as recolhe, assim,
cruéis, desfeitas,
nas suas conchas puras?

De “Coraçao do día” (1958)

Que poucos somos...

... e que mal nos levamos, canto nos envexamos e que pouco nos queremos. Vai todo isto pola polémica arredor do último García Barros (ver o foro do Cartafol), o especial do Babelia sobre as “Letras Gallegas” ( ver comentarios no blogue de Brétemas) ou Murgía de López Silva etc. etc. Dende logo temos o que nos merecemos, case desexo que o sucesor de Pérez Varela sexa do seu mesmo partido.
Supostas corrupcións de xurados, ameazas de accións legais, desculpas, falsas ou verdadeiras, aceptadas ou rexeitadas, premios amañados, editores cómplices. Se me da tempo axito todo na cocteleira e sáeme a novela gañadora do García Barros do 2006.
Case estou contento de perder un premio tras outro, pois o día que gañe algún, mimadriñaquerida, vexo o meu nome arrastrado pola rede. Aínda que polo menos o avogado xa o teño na casa.
Vouno confesar, xa non aturo máis pero non llo digades a ninguén, leo a Jaure e a Caneiro e gozo cos dous. Agardo que ninguén me retire dos seus favoritos ou das súas ligazóns polo recoñecemento desta escura perversión literaria.

O meu indictivo no carné de cópula da ninfa II

de: indicativo: TVN-7557
para: indicativo: Ninfa 6786
cc: Ninfa6786@**********.com
data: 10/05/2046
asunto: Xofre
prioridade: urxente


O sintético e repetido roibén
tinxe a inmensa bóveda que nos abeira
do cinsento exterior que nos rexeita,
somos alleos no noso propio mundo,
inimigos do que nos abrangue
e que agora se vindica
con acuguladas chuvias de xofre,
chúmbeas folerpas,ávregos refachos de azougue,
enferruxada sarabia e ondas de aceda morte.
Somos forasteiros nesta terra estraña
baixo a inmensa bóveda que nos gorece
da vingativa natureza que nos desbota
e non se esgota
día tras día, hora tras hora,
minuto a minuto, segundo a segundo,
teimuda e incesante na súa xenreira.

O meu indicativo no carné de copula da ninfa

de: indicativo TVN-7557
para: indicativo Ninfa 6786
cc: Ninfa6786@**********.com
data: 7/05/2046
asunto: Futuro
prioridade:urxente


O futuro
non existe meu amor,
vivimos nel,
coma os embrións inviábeis
que de tódalas castes
aboian no formaldehido
dos laboratorios de rexeneración humana,
mudados espécimes levedados na linfa encetada
dunha SOCIEDADE que se di NOVA

Proxecto Ninfa

Ante a frustración que me invade pola falta de resultados, dos premios e das editoriais deste país, á que hai que engadir a miña natural preguiza e as queixas do meu benquerido Naufrago que me reprocha polos poemas que posteo ás veces e que a el xa lle son coñecidos, comezo hoxe unha andaina lírica que pendurarei semanalmente. Non teño maior pretensión de que este público ou escaso, dos vosos comentarios depende, compromiso sirva de aguillón para o meu caletre durmido.
O celme dos versos romántico-futuristas-epistolares que seguiran nos vindeiros meses é unha evocadora frase lida no libro de Ramon Caride “Soños eléctricos” que ademais sérvelles de título, supoño que o autor saberá perdoarme o roubo.

Tic Tac

O tempo pasa.
Nas datas de caducidade das tapas dos iogures que acochamos na friaxe da neveira.
No bandullo de atleta daquelas vellas instantáneas na praia.
No po dos raiados elepés de jazz mercados fai anos nun chambo naquela infernal viaxe de fin de semana a Londres.
Nos libros mancados polas adicatorias de aniversario dalgún coñecido hoxe lonxano.
Nos esquecidos ritos de iniciación, bico ou condición.
E o tempo pasa.
E lembrámonos dos nosos pais coa mesma idade que agora temos nós.
Que vellos nos parecían.