O tempo pasa.
Nas datas de caducidade das tapas dos iogures que acochamos na friaxe da neveira.
No bandullo de atleta daquelas vellas instantáneas na praia.
No po dos raiados elepés de jazz mercados fai anos nun chambo naquela infernal viaxe de fin de semana a Londres.
Nos libros mancados polas adicatorias de aniversario dalgún coñecido hoxe lonxano.
Nos esquecidos ritos de iniciación, bico ou condición.
E o tempo pasa.
E lembrámonos dos nosos pais coa mesma idade que agora temos nós.
Que vellos nos parecían.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
.jpg)
1 comentário:
Que vellos nos parecían naquel instante, naquela idade inconsciente e fugaz coma si o tempo non pasara por nos, como se fora algo alleo e afastado.
Enviar um comentário