Capitáns de quince anos que fomos

Fai vinte anos destas fermosas e melancólicas verbas:


...E me chamas de amigo
cando a miña cabeza sobre o teu peito
non volveu a estar deitada
cando a miúdo nos zoupa o medo
cando perdín as túas costas
cando atopamos só baleiro

meu amigo

...E me chamas de amigo
con un fiíño de voz
ou un sorriso nervioso
que da a entender a túa desgana
cun vulgar apertón
dunhas mans sempre suadas

meu amigo

...E me chamas de amigo
se arriamos as nosas bandeiras
capitáns de quince anos que fomos
para ser agora dous descoñecidos
non me chames de amigo
se me vas a deixar doído

meu amigo.


Descoñecido, Devocionario (GB 1985).