Trebón

Os refugallos do Wilma enxergándose na boca da ría.

Revolución silandeira

Onde antes ficaba unha empresa de traballo temporal hai hoxe unha froitería.

Batedora

A finada de miña avoa sempre me dicía que fixera mal negocio en non casarme, que perdera a oportunidade de facer un bo enxoval. Lémbrome que cando me independicei fai nove anos agasalloume cunha batedora, trebello que para ela debía ser un dos máis fondos alicerces de calquera convivencia de parella e abofé que tiña razón. Con ela fixemos moitas tortas, biscoitos salsas e cando chegaron os nenos, as súas papas de froitas.
Este ano escangallouse e mercamos unha nova que so durou uns meses, hoxe leveina ao servizo técnico a arranxala. O nacho díxome que a reparación a cubría a garantía a pesares de ser por mor dun mal uso, díxome que agora estes aparellos son unha merda e que non se poden usar máis dun minuto deseguido sen darlles un descanso, que moitos accesorios pero o motor non vale nadiña.
A finada de miña avoa tamén me dicía que as cousas non se facían coma antes e abofé que tiña razón. Nós seguimos xuntos, dende unha avesía tardiña de novembro de fai case vinte anos e seguiremos a facer tortas, biscoitos salsas e papas de froitas.

Tódolos nomes

Vivimos nun tempo no que as verbas abandonan os libros e en ringleiras coma afoutados guerreiros encamíñanse ao campo de batalla. Alí en nome da moral, da relixión ou da ideoloxía dalgúns ou do politicamente correcto úsanse coma armas de destrución masiva. Das vellas guerras médicas ou púnicas chegamos a estas guerras nominalistas. Do sacro matrimonio dalgúns, ás nacións dos outros ou a guerra do ministro da guerra que non a quere.
Queremos que saquen as súas suxas mans das verbas, que as ceiben do seu cárcere político e moralista e que estas libres volvan a galopar nas chairas impresas na procura do lector que atento e sen prexuízos goce delas.

Ao Cesar o que é do Cesar

Fai anos que dende o lapis do carpinteiro non sae algo tan bo como o artigo de hoxe en memoria de Haro no País. Unha auténtica marabilla supoño que creada baixo a sombra silandeira do finado.
Eu botaba en falta as súas verbas poderosas, a súa capacidade para facerme un nó na gorxa sean caer na pucharca do sentimentalismo, en fin, a súa clarividencia.
Agardo que ese Oeste do que tanto se fala sexa o regreso do creador que deixou abraiado con ningún cisne e cun millón de vacas.

Breaking News

Houbérame gustado viaxar nese avión que fai unhas semanas e durante tres horas vou en circos sobre un aeroporto ianqui para gastar todo o seu combustíbel antes de facer unha aterraxe de emerxencia. Ser un daqueles viaxeiros que pensaban que aquela sería a súa derradeira viaxe namentres asistían estarrecidos en directo a súa propia fin nas pantallas de TV. E durante tres horas mudar nun atafegado contábel que co seu lapis puntea no libro do debe e do haber da súa existencia.

O home duplicado

De volta do traballo no bus recibo un chamada dunha amábel teleoperadora dunha entidade bancaria que me informa que bloquearon a miña tarxeta pois foi duplicada e onte mesmo trataron de sacar con ela 300 € nun caixeiro de Madrid e 500 € noutro de Barcelona. Por sorte a miña conta estaba nos seus acostumados números vermellos e non levaron nin unha chica. E durante uns intres sentinme coma un pequeno deus que na súa ubicuidade ficaba na mesma mañá en Vigo, Madrid e Barcelona á vez.

Lelo

Dixéranlle que tiña cancro facía un ano e que xa non tiña remedio. Tódolos luns collía a linea para ir ao hospital e agardaba tomando unha chiquita na taberna de toda a vida coa boina calada na súa faciana de elefante branco. O mesmo día que regresou á terra, vizoso leito das nosas existencias, a súa cunca, despois de meses afastada, voltou coas demais ao seu estante.

Sen cobertura

Non podería chamar agora por Kerouac
nin por ti
porque antre os dous
hai un escuro río
de infinitas interferencias telefónicas.

Lecturas

Hoxe, día do meu trixésimo sétimo aniversario, unha lixeira airexa de outoniza melancolía enguedéllaseme nunha barba que xa encanece, así que deixarei falar a Bohumil Hrabal por min:

“...porque os verdadeiros pensamentos proveñen do exterior, van xunto ao home coma a súa friameira de fideos e por iso todos os inquisidores do mundo queiman os libros en van, porque cando un libro comunica algo válido, o seu ritmo silandeiro persiste incluso namentres o devoran as lapas, e é que un verdadeiro libro sempre indica algún camiño novo que conduce máis alá de si mesmo.”

Agardo, que no tempo que me queda, poida seguir lendo libros e atopando camiños alén deles, e ver que os meus fillos van da miña man por esa marabillosa e ás veces revirada corredoira de verbas.

Se nos rompió el amor

Vendo a película do venres na Dúas recoñeces na mesa do asasino uns vasos igualiños a uns que tivemos. E co sono e o cansazo nas meniñas poñémonos a botar contas. Aqueles azuis que nos regalou P., seis. Aqueloutros con forma de campá que recibiches de X. no teu aniversario, doce. Que mercáramos nós: os de pencas azuis e laranxas, seis; os verdes, outros seis; dos que nos quedan agora, dez por unha banda e oito pola outra. Das copas xa nin falamos. En total corenta e oito vasos escachados en oito anos de convivencia, a seis por ano, a un cada dous meses.
Esta deben ser a fraxilidade do amor da que algúns falan.

A vaquiña polo que vale

Á nena de Foz voulle ter que poñer unha sección fixa neste blogue, un non gaña para sobresaltos con ela. As súas ultimas declaracións que o periodista recolle de xeito excepcional en galego na Voz do martes por mor do debate sobre o mausoleo do monte Gaiás:

“ ...unha cuestión de sensatez aproveitar a inversión que está feita e darlle contidos que non temos, unha oferta de gran cultura que non existe no noso entorno e que me parece necesaria...Bótase de menos a gran cultura...”

Supoño que o que temos no país é unha cultura menor, mínima e minoritaria, e as súas manifestacións pequeneces, frangullas e migallas. Estráñame que ela como membro vip desa gran cultura que reclama e que parece ficar alén do Padornelo viñese a concursar e gañar un premio de aquí, supoño que a cor dos cartos non sabe de culturas grande ou pequenas.

Unha soidade demasiado ruidosa

Andan Jaureguizar, Náufrago e Brétemas en plena campaña para o premio literario do dinamiteiro. Dubido moito que algún membro da academia sueca lea blogues nunha lingua tan exótica para eles coma o galego, pero aínda así o debate ábrenos as fiestras doutros mundos.
De tódolos xeitos eu dende que no ano 1997 morrese Bohumil Hrabal sen que llo desen tanto me ten que o reciba. O checo morreu no hospital onde ficaba ingresado con oitenta e tres anos ao caer dende unha xanela tratando de salvar a unha pomba que se enguedellara no tellado. É autor dunha das novelas máis estarrecedoras que lin na miña vida, unha breve novela que me produciu desacougo, inquedanza e ata dor física, unha obra tan fermosa sobre o vagoroso devalar dos días, que a cada folla que pasaba un engurra pousábase no meu rostro e unha folerpa acariñaba a miña barba.

ETES II

Na revista de/para mulleres coas que nos agasalla a Voz viña este sábado un decálogo dunha afamada psicóloga para educalos fillos, o seu decimo mandamento dicía:

Dales una oportunidad de hablar con Dios o de decidir si quieren hacerlo. Hablando con Dios obtenemos respuesta a preguntas difíciles como ¿ por qué existe el dolor? o ¿ por qué sufro ?. La espiritualidad ayuda a combatir el miedo, a desapegarse de lo material, a amar libremente , a desear el bien ajeno...

Polo tanto a nai dos meus fillos máis eu que non temos esa visión monoteísta da existencia e os educamos dun xeito agnóstico e laico pero non excluinte, estamos segundo a experta criando a uns mexericas, materialistas e egoístas incapaces de amar libremente - ¿quen ama con liberdade? – e de desexar o ben alleo.
O que dicía outro día somos unha familia de ETES.

Galego

Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.
Insubstancial. Insubstancial. Insubstancial.


(Nota: Isto debería ser o que os articulistas da Voz que escreben en galego deberían poñer no seu artigo da semana e dedicalo ao seu compañeiro Xoán Xosé R. Calaza polo seu texto do 27 de setembro. Pasádeo )

Eclipse

Durante uns intres as rúas e recunchos da cidade ínzanse de sumerios, de maias, de exipcios que pregan abraiados ao pai sol, na ribeira do Tigris, no cumio de Chichén Itzá, ao pé da Esfinxe, e na noitebra da súa insignificancia esmorece a súa arrogancia.
Despois mudan outra vez en altivos guerreiros que ignoran os berros e laios da infinda natureza que os abrangue e que os conduce irremediábel a súa extinción coma antes os sumerios, os maias e os exipcios.