Caderno de verán II

Non estamos en Finlandia aínda que un mantelo de cinza e fume escureceu de súpeto o día. Estamos no extremo máis ao norte do país segundo as precisas coordenadas que un cartel anuncia na entrada do faro. Z. arrepiada fica nos teus brazos e as súas meniñas dilátanse incapaces de abranguer ese mar infindo que bate con bravura nas penedías e bourea nas furnas coma o xigante aldraxado dun conto de nenos. Ti apertala pero ela indefensa, incluso no teu van, rompe a chorar ante a inmensidade azul que se estende ante nós. A corda do horizonte esvaeceuse e o ceo e o mar confúndese e as nubes e as ondas e os avións e os peixes. Por uns intres o seu pranto fai calar ao mar e as bágoas salgadas que esvaran polas súas fazulas van reunirse coas súas compañeiras que caladas as agardan entre a escuma branca para comezar de novo o seu eterno e incesante pranto.