O camiño a seguir

Estou agradecido. Se alguén me di fai un ano cando estaba a piques de tirar a toalla que tería unha novela publicada e un libro de poemas no prelo non o crería. Non me podo queixar tampouco do que os editores chaman visibilidade. O meu Sari falou por min do Diario Cultural da RG, xa tivo unha crítica no Culturas da Voz e onte para a miña ledicia recomendárono no Libro Aberto da TVG. Tamén moitos coñecidos gabárono, o meu benquerido editor, Naufrago, Brétemas, Martin Pawley, Veloso, e a eles estoulles tamén moi agradecido.
Xamais pensei que as cousas serían así e agora recoñezo que teño certa vertixe, dubido cal é o seguinte paso a dar, non quero decepcionar a ninguén. Pésame a responsabilidade nas costas pois non sei se teño algo máis dentro que este á altura da súa confianza. Ás veces cando alguén me fala ou me pregunta por Sari, non sei que responder, agromou en min de socate e non sei dicir onde fica a súa orixe. Envexo a Suso de Toro que onte na presentación do seu Home sen nome, espiuse coma escritor para nós e contounos onde nacera a súa nova novela, léndonos anacos dos seus diarios dende aquela afastada anotación onde dous homes vellos, unha vítima é un verdugo, comparten unha habitación de hospital. El tivo unha idea, trazou un plan e levouno devagar á práctica. Eu aínda non teño nada.