O teu corpo é a miña nación

O domingo cumpres os corenta e diante do espello láiaste de que o teu corpo non é o que era.
Eu véxote coma sempre, o teu corpo é a esgrevia cartografía da nosas vidas. Cada cavorco, cada congostra, cada engurra desa xeografía deluvada polo devalar dos días reflicte as nosas pequenas epifanías e desgrazas, tódolos camiños destes delongados anos xuntos.
As fortes mans acariñando a ardentía do mar noitarego. O labiríntico embigo no que aniño. Os ollos cegados polo solpor dende aquelas torres hoxe extintas. As pequenas serpes que agatuñan polo ventre lene. Os ombreiros de loitadora sobre os que nos carrexas. A morna fragua das coxas. Os berros da gorxa nodosa cando botaches os fillos ao mundo. O sorriso cómplice cando me ves facer o parvo con eles. A voz crebada que os arrola, que nos rifa ou que nos di que nos quere. O oco vizoso onde as costas rematan...
Diante do espello eu véxote coma sempre, o teu corpo é a esgrevia cartografía das nosas vidas.